Het lot van de man

Wat ben ik blij dat ik geen man ben. Daar waar vrouwen hun status nog steeds zien groeien, brokkelt dat van de man langzaam maar zeker steeds verder af.

Het begon ooit zo veelbelovend. Laat ik uitgaan van het scheppingsverhaal. In den beginne was daar alleen Adam. Maar alleen is ook maar zo alleen, dus werd uit de rib van Adam het aangename gezelschap Eva vervaardigd. God was goed van zin. Daar waar hij in de dierenwereld de mannetjes liet uitblinken in schoonheid, overtrof hij zichzelf met zijn kunstwerk ‘de vrouw’. Een bijzonder kadootje. Maar wel een kado met een opdracht: ‘Wees vruchtbaar en word talrijk, bevolk de aarde en breng haar onder je gezag’. Dat lieten de Adams onder ons zich geen twee keer zeggen. Binnen de kortste keren hadden ze wereldwijd een heel imperium opgebouwd. Ze waren eeuwenlang druk in de weer met hun verantwoordelijke taak. De Eva’s haalden ondertussen hun voldoening uit het ondersteunen van hun Tarzan en het aanleveren en grootbrengen van de roedel. Wat kon een man zich nog meer wensen?

Maar toen ze de hele aarde eenmaal overvloedig bevoorraad hadden met nazaten, besloten de vrouwen hun kwaliteiten elders aan te wenden. Doelwit werd het terrein van de man. Ze bundelden hun krachten en streden voor emancipatie. En wel met groot succes. De mannen zagen met lede ogen aan hoe hun lieftallige partners zich ontpopten tot strijdlustige tijgers. Deze identiteitsverandering werd door de mannen zowel bewonderd als gevreesd. Vrouwen waren blijkbaar ook in staat hun mannetje staan.

Toch maakten ze zich nog steeds niet echt zorgen. Natuurlijk ervoeren ze de doorgewinterde feministen wel als een ‘pain in the ass’, maar in eerste instantie leek het allemaal niet zo’n vaart te lopen. Dachten ze. Zij waren nu eenmaal het sterke geslacht. Zij waren tenslotte degenen die het echte werk, het werk dat er toe deed, bleven doen. Daar kon toch niemand afbreuk aan doen? En het was ook eigenlijk best gezellig, wat vrouwen op de werkvloer.

Dat is bij nader inzien een cruciale inschattingsfout gebleken. We weten immers allemaal hoe het verder ging. Vrouwen baanden zich succesvol een weg in de ‘mannenwereld’. De mannen voelden hoe het gras onder hun voeten werd weggemaaid en kwamen massaal in een identiteitscrisis terecht. Was Will das Weib? In hun vertwijfeling werden ze als was in de handen van vrouwen. Ze lieten zich gelaten allerlei rolmodellen aanmeten, maar treurden om vervlogen tijden. Alleen onder elkaar konden ze de euforie van weleer nog herbeleven. Ze hadden maar een troost; erger dan dit kon het toch niet meer worden?

Ik begin oprecht medelijden te krijgen. Zeker gezien het feit dat ik bij deze de boodschapper ben van nog meer slecht nieuws. Het kan namelijk nog wél erger. Laat ik maar met de deur in huis vallen; mannen blijken genetisch gezien slechts een 'wegwerpartikel' te zijn. Don’t kill the messenger. Dit is namelijk niet mijn persoonlijke conclusie, maar die van Britse wetenschappers.

Kort samengevat komen hun bevindingen op het volgende neer;
Daar waar vrouwen zich het sterke geslacht noemen omdat ze gemiddeld ouder worden, wisten mannen zich tot voor kort kranig te verweren; ‘wij doen nu eenmaal zwaarder werk. Ons lichaam is eerder ‘op’.’ Maar dat blijkt een wassen neus te zijn. Het vrouwelijk lichaam is namelijk beter in staat zichzelf te onderhouden en cellen jong te houden. Het moet tenslotte in staat zijn tot het baren en grootbrengen van het nageslacht. Vrouwelijke genen zijn er daarom op ingesteld om het lichaam zo lang mogelijk in goede conditie te houden. Bij mannen speelt dat minder, omdat bij de voortplanting de rol van de man in principe beperkt blijft tot de zaadlozing. De man is daarom genetisch niet geprogrammeerd om lang mee te gaan.

Tja, dat is even slikken. Dat begrijp ik. Maar gelukkig weten vrouwen kwaliteit nog altijd meer te waarderen dan kwantiteit. Hoog tijd dus voor wat zelfreflectie onder de mannen om zich eindelijk te bezinnen op hun sterke punten. Want als de man niet alle energie steekt in een effectief charme-offensief, zal hij de Kliko of het grof vuil niet ontlopen. Hij heeft zich inmiddels eigenhandig bijna overbodig gemaakt. Nu moet hij een nieuwe behoefte creëren. Bij de vrouw dan, wel te verstaan. Ik laat me graag verrassen.

Konijnenbrein

Sinds kort is ons gezin uitgebreid. Je hoeft me overigens niet te feliciteren. Het betreft geen blakende nieuwe telg of een verantwoord adoptiekindje op afstand. Jongste dochter is op haar verjaardag verblijd met een echt konijn. Ze bestaan nog steeds, beestjes zonder batterijen. En daarbij een soort konijnenvilla met zowel een binnen- als een buitenverblijf. Je kan het slechter treffen, als jarige en als konijn zijnde. Er van uitgaande dat het een vrouwtje was kreeg hij een roze toilet, een roze voerbakje en een roze drinkbeker. Maar Snoesje bleek bij nader inzien toch een mannetje te zijn. Hij weigert dan ook plaats te nemen op zijn kleurige toiletbak. Machokonijn. Recalcitrant doet hij zijn behoefte bij voorkeur in zijn etensbak. Niet echt hygiënisch, maar daar heeft zo’n beest geen weet van. Of wel?

‘Mam, kan een konijn ook denken?’ vraagt ze, terwijl ze hem observeert.
‘Volgens mij niet. Wat denk jij?’, kaats ik de vraag terug.
‘Ik denk het wel. Hoe weet hij anders dat hij naar boven wil? En dat ie dan zijn pootjes moet bewegen en het trapje op moet lopen. Dat denkt hij eerst.’
‘Maar denk jij zelf dan na over elke beweging die je maakt als je de trap op loopt, of doe je dat vanzelf?’

Daar moet ze even over nadenken. En ik eigenlijk ook. Veel dingen doe je gewoon vanzelf, zonder er nog echt bij na te denken. Het zijn automatismen geworden. Maar na de hoeveelste uitvoering van dezelfde handeling wordt het dat eigenlijk? En juist als je er over na gaat denken, gaat het opeens niet meer vanzelf. Hoeveel verschillende mechanismen worden er wel niet in gang gezet om een trapje op te kunnen lopen omdat daar toevallig je eten staat? Of je wasmachine. En bedenk je eigenlijk bewust van tevoren dat je daar heen wilt gaat?

‘Hij weet dat hij me lief vindt, want hij komt altijd gelijk naar me toe. Dus dat kan hij ook denken’, zegt ze vol overtuiging.
‘Ik weet zeker dat hij jou herkent en lief vindt’, beaam ik.

Een zwaktebod. De liefde van dieren gaat naar mijn mening toch vooral door de maag. Als de juiste combinatie postuur-geur-stem in zijn buurt komt, is hij verzekerd van eten, drinken en aandacht. Maar ik laat haar vooralsnog geloven in een oprechte wederzijdse liefde.

‘Wat doet Snoes eigenlijk de hele dag?’ vraagt ze.
‘Gewoon, een beetje rondlopen, eten, drinken, slapen en snuffelen.’
‘En als ik naar school ben?’
‘Hetzelfde.’
‘Verveelt ie zich dan nooit?’

Kan een konijn zich vervelen? Geen idee eigenlijk. Als je er van uit gaat dat een konijn niet kan denken, kan hij zich ook niet vervelen, lijkt mij. Maar een konijn kan wel weer depressief worden van eenzaamheid, als ie geen aandacht krijgt. Hij kan er zelfs aan doodgaan. Hoe kan hij dan wel deze gevoelens hebben en toch niet kunnen denken? Het wordt steeds ingewikkelder.

‘Zou jij een konijn willen zijn, mam?’
‘Mwah, niet echt. Jij?’
‘Best wel. Dan ben je heel lekker zacht en kan je de hele dag doen wat je wil. En je hoeft niet naar school. En niet steeds te denken. Leuk toch?’

Even niet meer hoeven denken. Dat lijkt me inderdaad wel wat.

Trouwen op huwelijkse echtscheidingsvoorwaarden

Mijn buurmeisje trouwt vandaag. Ze woont allang niet meer thuis, maar vannacht heeft ze als vanouds doorgebracht in haar ouderlijk huis. Al vroeg rijden er autootjes af en aan met bloemen, ballonnen, de kapster, de fotograaf en de dame van de make-up. Een paar uur later is het zover. Haar aanstaande man komt in een witte limousine met chauffeur voorrijden, onwennig in zijn driedelig pak met strop stapt hij uit en loopt met grote stappen naar de voordeur om aan te bellen. De fotograaf is nog net op tijd om hem tegen te houden. Want elk van deze unieke gebeurtenissen moet zorgvuldig op de gevoelige plaat vastgelegd worden. Dat is namelijk leuk voor later. Hij moet 3 keer opnieuw aanbellen voordat de fotograaf tevreden is. Dan is het afwachten. De deur gaat open. Het is de gespannen vader van de bruid. ‘Ze is bíjna klaar’ is zijn boodschap en de deur gaat weer dicht. Vervolgens gaat de deur weer open, de fotograaf staat in standje ‘opperste paraatheid’ en… de moeder van de bruid komt naar buiten. ‘Ze komt eraan, hoor’, zegt ze nerveus. Ik zie de bruidegom bedenkelijk kijken; “Ze zal toch nog wel willen?” En dan dat moment; de bruid verschijnt, in vol ornaat als een prachtige prinses. De bruidegom kijkt haar stralend aan. Zij is voor hem de mooiste, de leukste, de liefste, de grappigste en de enige vrouw op aarde. In ieder geval vandaag.

Nu zou het natuurlijk fantastisch zijn als ze het sprookje waar konden maken met een lang en gelukkig leven samen. De realiteit is echter dat 40% van de huwelijken uiteindelijk strandt. En een scheiding is bepaald geen pretje. ‘Je leert elkaar pas echt kennen als je gaat scheiden’ heb ik me laten vertellen. Net als bij je huwelijk kom je in een emotionele achtbaan terecht en moet er een hoop geregeld worden, maar dan nèt even anders.

De verenigingen van echtscheidingsbemiddelaars en notarissen vinden daarom dat de overheid geliefden beter moet voorlichten over de risico’s van een huwelijksovereenkomst. Ze denken daarbij aan onheilspellende Postbus 51-spotjes en waarschuwende dvd’tjes en brochures om mee te geven als mensen in ondertrouw gaan. Het is hun bedoeling dat je voordat je in het huwelijksbootje stapt alvast met elkaar bespreekt hoe je de eventuele scheiding gaat regelen. Met name de financiële rompslomp. Volgens Dhr. Van Mourik, bekend hoogleraar notarieel recht, is het huwelijk namelijk niets anders dan een puur zakelijke verbintenis en een organisatiemodel van het gezamenlijke huishouden. En zakelijke verbintenissen brengen nu eenmaal een aantal gevaren met zich mee. Notarissen hebben al niet bepaald het imago de meest warmbloedige en romantische types te zijn. Ik begin te begrijpen waarom. Maar het is op zich wel een filantropische daad dat ze ons voor datgene willen behoeden, waar zij hun goedbelegde boterham mee verdienen. Of zou er een addertje onder het gras zitten? Natuurlijk. Ze adviseren ons namelijk de overheid verantwoordelijk te stellen voor je financiële malaise na de scheiding, omdat zij je vooraf niet genoeg op de gevaren heeft gewezen. En áls je toevallig iemand zoekt voor juridische ondersteuning …..juist ja.

Ik kan me voorstellen dat je tegenwoordig niet meer in gemeenschap van goederen trouwt en ook dat je zaken vastlegt als er een bedrijf of veel geld in het spel is. Maar als je gaat trouwen om de juiste redenen, dan ga je er toch van uit dat je bij de gelukkige 60% hoort. En of dat tegen beter weten in is, dat zal dan later wel blijken. Zijn er echt mensen die voor hun huwelijk al afspreken of ze hun scheiding gaan bezegelen met een feestje bij de McDonald’s, een high tea of een Braziliaanse party? Of die de dagen voor hun co-ouderschap alvast verdelen voor de kinderen die er nog niet zijn? Die, voor de zekerheid, bijhouden op wiens inboedellijstje de zojuist aangeschafte magnetron komt te staan? Het lijken me bizarre gesprekken. En dan vervolgens, na de huwelijksaankondiging, berichtjes moet versturen met een tekst als ‘ons huwelijk gaat helaas niet door omdat we het niet eens konden worden over de echtscheidingsvoorwaarden’. Lijkt me niet. Ondanks alle cijfers blijven we geloven in de liefde. Liefde kleurt alles mooi. En soms te mooi. Maar dat zien we dan wel weer.