Polderglamour

Qua politiek verdient Nederland internationaal gezien momenteel geen schoonheidsprijs, maar op een ander terrein maken we dat ruimschoot goed. We hebben namelijk sinds een week een Vogue van eigen bodem! Vorige week is de nieuwe glossy groots gelanceerd in Amsterdam. Voor slechts €5,95 kun je je vergapen aan kleurrijke pagina’s vol Dior, Chanel, DKNY, BVLRGARI, Gucci, Marccain en ga zo maar door. En we hebben nu ook onze eigen Anna Wintour, al heet ze Karin Swerink. Nederland hoort er helemaal bij in de wereldmode. Joepie!

Op de cover van het debuut stralen de trends voor het nieuwe modeseizoen je tegemoet; een roze tulpjurk van Acne Studios (€1300), een lichtblauw niemendalletje van Valentino (€ 3980) en een kanariegeel Chanel-pakje, (rok €1320, jasje €2990). Het blad staat bol van de advertenties, voornamelijk dure merken, maar ook (één) van H&M. Swerink begrijpt namelijk best dat een vrouw niet haar héle kast vol kan hangen met Gucci en Prada. Inderdaad, dat zou een beetje te gek worden. “Voor het ene kledingstuk spaar je en het andere neem je gewoon mee tijdens het rondje boodschappen doen”, verklaart ze monter.

‘Een echte aanwinst, Nederland is er helemaal klaar voor’, vindt John de Greef, mode-expert bij Elsevier. ‘Luxemerken zijn steeds beter vertegenwoordigd in ons land. Burberry opende onlangs nog een grote winkel in Amsterdam’. Ook Edo Beukema ,hoofd inkoop van de Bijenkorf, is danig in zijn nopjes; “Ik ben heel blij met de komst van Vogue, het is een belangrijke exponent van de stap richting luxe die Nederland op dit moment zet”.

Je vraagt je dan toch even af of het de heren totaal ontgaan is dat we momenteel een crisis doormaken. Het zal wel een plaatselijk euvel zijn. Maar Swerink is zich daar weldegelijk van bewust. Ze doet daarom ook wat water bij de wijn. Namelijk niet álle kledingstukken die worden afgebeeld, kosten meer dan drieduizend euro. Hè, gelukkig, dat scheelt. En daarbij is het ook nog eens niet de bedoeling dat lezers exact kopen wat in het blad staat. Nou, dat lucht ook op. Want ik ben toch al gauw een decennium verder, wil ik alleen nog maar de coveritems bij elkaar gespaard hebben.

Hoe dan ook, het prille aprilnummer gaat al een week als zoete broodjes over de toonbank. Je zou verwachten dat het enthousiasme voornamelijk doelgroepvrouwen betreft; modebewuste vrouwen van rond de 35 jaar met een extravagant dikke portemonnee. Maar niets is minder waar. De grootste afnemers van de Nederlandse Vogueversie zijn verrassend genoeg meisjes van een jaar of zestien. Jonge meisjes weten namelijk wel raad met de Vogue. Niet dat deze meisjes nou een onbedwingbare behoefte hebben om al die ontzettend interessante glamourartikelen en diepte-interviews te lezen, maar ze kopen Vogue gewoon omdat er zoveel mooie plaatjes in staan die ze uit kunnen knippen. Om die dan vervolgens bijvoorbeeld in hun agenda te plakken of gewoon op de muur om het saaie behang wat op te leuken. En waar vind je dát nog, bijna 300 pagina’s aantrekkelijke glanzende plaatjes voor slechts €5,95! Een koopje dus. Welkom Vogue!

Ach ja, het blijft toch altijd een beetje polderen hier, alle Swerinks ten spijt.

Joris

(…)
“Mam, zeg eens eerlijk, je hebt hem toch niets gegeven, hè?”
(…)
“Verdomme! Ja, natuurlijk had hij geld nodig. Joris heeft altijd geld nodig. Maar zo kunnen we hem niet helpen, mam! Begrijp dat nou eens een keer!”
(…)
“Dat meen je niet! Diezelfde jongens weer? “
(…)
“Mam? Mam? Ach lieve mama, niet huilen.”
(…)
“Nee mam, dat is niet eerlijk, wat je nu zegt. Ik laat hem niet zomaar in de kou staan. Ik heb alles voor ‘m gedaan. Echt álles. Dat weet je toch?”
(…)
“Ik weet het. Hoeveel moesten ze deze keer van hem hebben?”
(…)
“Jezus… Had je zoveel in huis dan?”
(…)
“Ach mam. Je mooie collier! Weet pap het al?”
(…)
“Dat komt omdat papa het begrijpt. Joris manipuleert je, mam. Zoals hij dat met iedereen doet.”
(…)
“Je bent niet de enige die nog van hem houdt! Als je eens wist hoe verschrikkelijk pijn het doet om je eigen kind de deur uit te moeten zetten. Mijn eigen kind, mam! Ik heb hem, dag in dag uit, zien afglijden tot wat hij nu is. Een zombie. Mijn lieve vrolijke jongen is een zombie geworden. En ik, ik kon alleen maar machteloos toekijken. O ja, en geld schuiven natuurlijk. Daar was ik nog goed voor. Dus ga mij nu verdomme niet vertellen wat houden van is!”
(…)
“Ja, ik ben ook nijdig!”
(…)
“Ach, je weet toch zelf ook wel hoe het zit? Hij komt alleen nog maar bij jou, omdat jij de enige bent waar nog wat te halen valt.”
(…)
“Je durft gewoon de waarheid niet aan. Open je ogen, mam. Hoe vaak denk je dat hij nog bij je langskomt, als je hem niets meer geeft? En hoe lief zal hij dan nog voor je zijn?”
(…)
Ik ben niet jaloers, mam. Ik ken ‘m. Deze Joris is niet meer de Joris van toen. En ik weet niet of hij dat ooit nog kan worden.”
(…)
“Ja, ik huil! Ik ben goddomme niet van steen. Ik huil elke dag. Om Joris, om Femke, zelfs om Jan. Om alles wat kapot is.”
(…)
“Dat weet ik, mam. Maar ik wil en kan jouw verdriet er echt niet meer bij hebben. Jij hebt papa. En je vriendinnen. Laat mij maar. Ik red me wel.”
(…)
“O ja? Als je echt zoveel van me houdt, waarom vertrouw je me dan niet?”
(…)
“Niet waar, dat doe je niet! Dat doe je verdomme nooit! Hoe vaak moet ik het je nog zeggen: Haal je handen af van Joris! Laat hem los! Dan is er misschien nog een kans dat het ooit goed met hem komt.”
(…)
“Mam, alsjeblieft, hou op zeg! Ik geef je helemaal nergens de schuld van. Waarom gaat het toch altijd weer over jou? Jíj bent verdrietig, jíj kan het niet aanzien, jíj kan er niet van slapen, altijd JIJ! Dit is MIJN verdriet, MIJN zoon, MIJN…..“
(- - -)
“Mam? Mam, ach sorry! Weet je..”
( )
“Mama…”





Geschreven voor Opium verhalenwedstrijd 2012, thema; Verkeerde vrienden.
Helaas niet genomineerd.