“Komt het uit dat uw bestelling woensdag de 29ste wordt afgeleverd?”, klinkt een vriendelijke stem door de telefoon. De bestelling betreft een langverwachte slaapbank voor mijn dochter. Ik blader door de agenda. ‘Shit, de 29ste pas’, denk ik ondertussen. Ah, maart, gevonden. “29 maart valt op een donderdag”, corrigeer ik de stem, er niet geheel in slagend mijn acute wrevel te verdoezelen. “Ik heb het over woensdag 29 februari, hoor”, reageert de vriendelijkheid zelve fijntjes. O ja, 29 februari bestaat dit jaar. Deze dag zit helemaal niet in mijn systeem. Alhoewel ik me wel een levendige voorstelling kan maken over het ontstaan van zo’n dag:
Eindelijk hebben de intelligentsia de meer dan ingewikkelde klus afgerond, voor de zekerheid lopen ze het nog één keer door. Het blijft mensenwerk tenslotte.
“Check; dus een cyclus van 24 uur noemen we voortaan een dag en nacht, dat komt aardig overeen met het zonlicht. Check; 365 van die dagen noemen we dan een jaar, dat omvat precies de kleine klimaatcyclus. Check; dat verdelen we dan in behapbare stukjes van 7-daagse weken en een paar maanden. Dat met die maanden, dat klopt niet helemaal, die zijn niet allemaal even lang. Maar ach, dat zal wel wennen op termijn en dat houdt het geheel een beetje speels. Nog een laatste check; het jaar verdelen we ook klimatologisch nog in vier jaargetijden. Dat geeft de mensen inzicht in waar ze weertechnisch gezien op kunnen rekenen. Gemak dient de mens tenslotte.
En dan, net als de wijn op tafel staat om de lancering van de kalender feestelijk in te wijden, verbleekt de intelligentste van het stel en hapt paniekerig naar adem. Shit, we hebben tóch nog iets over het hoofd gezien, we hebben nog een kwart etmaal over, 6 hele uren per jaar! Wat nu? Negeren is vragen om problemen. 6 uur per jaar is toch 600 uur per eeuw, oftewel 25 dagen, wat neerkomt op bijna een maand verschuiving. Dan klopt dat hele jaargetijdengedoe niet meer. En elk jaar gewoon 6 uur langer laten duren, wordt ook een verwarrende toestand. Stel het je maar eens voor; het ene jaar sta je je vuurpijlen af te steken om 00.00 uur, het jaar daarna om 06.00 uur en het volgende jaar om 12.00 uur ’s middags. Met als gevolg dat de dag zomaar eens een jaar lang midden in de nacht zou kunnen vallen. Veel te ingewikkeld allemaal voor de doorsnee mens en dus ook geen reële oplossing. En dan komt opeens de tot dan toe ondergewaardeerde benjamin stamelend met een praktische oplossing: ”Eh, mag ik jullie even interrumperen? Wat als we er nu eens gewoon 1 x per 4 jaar een hele dag aan vast plakken?” Bewonderende blikken en schouderklopjes worden zijn deel. Vlot wordt unaniem besloten om dat dan maar aan de tweede maand te doen, die heeft verhoudingsgewijs toch te weinig dagen. En eindelijk kan de wijn dan toch nog open. Zo is het –ongeveer dan- gekomen en hebben wij nu eens in de 4 jaar een dag extra. Of elke 3 jaar een kwart dag te weinig. Het is maar hoe je het bekijkt.
29 februari is dus hoogstwaarschijnlijk het gevolg van een stukje creatief boekhouden. En dat is het altijd gebleven. Neem bijvoorbeeld een huidig maandsalaris. Dat is standaard gebaseerd op een jaar van 365 dagen en niet eens per 4 jaar op 366 dagen of jaarlijks op 365,25 dagen. Dat betekent dus dat als je op 29 februari a.s. werkt, de z.g. 366ste dag van het jaar, je voor de kat z’n kont werkt. Jawel, geheel gratis en voor niets, uitgezonderd ZZP’ers en freelancers. Op zich geen drama voor wie plezier heeft in zijn werk, blij is dat ie überhaupt een baan heeft en zijn werkgever ook wel eens een meevallertje gunt, maar toch. Je kunt je afvragen of vrijwilligerswerk wel zo vrijwillig is, als de vrijwilliger dit niet uit vrije wil doet. Ik vraag me trouwens ook af of je die dag een vakantiedag moet inleveren, mocht je een vakantiedag opnemen. Want eigenlijk bestaat deze dag niet echt voor werknemers. Nou ja, behalve dan dat ze gewoon op hun werk verwacht worden. Voor werkgevers is deze dag juist weldegelijk essentieel. Er wordt in het bedrijfsleven aankomende woensdag zo’n 100 miljoen euro bespaard op salariskosten, terwijl de inkomsten - voor zover die er zijn - wel doorlopen. Je huur of hypotheek zijn een dagje ‘gratis’, maar voor gas en licht betaal je extra voor deze dag. En zo kan ik met een legio voorbeelden komen waar uit blijkt dat het boekhoudkundig gezien dus inderdaad een zeer creatieve dag is. Deze dag verstoort ons hele ritme en systeem.
En het blijft niet bij deze ene dag. Reken maar dat er op 25 maart hordes mensen zijn die regelmatig verbeten blijven terugrekenen dat het nu eigenlijk …. uur is. Zomertijd, ook zo’n aanslag op ons bioritme. En zijn ze eindelijk weer een beetje in hun gewone doen, dan komt er op 30 juni a.s. ,om 23.59.60 uur precies, ook nog eens een schrikkelseconde bij. Niet dat ik verwacht dat dit direct zal leiden tot nationale ontreddering, want wat is nou een seconde? Ik denk dat de meeste mensen niet eens de moeite zullen nemen om hun klokken te verzetten. Alhoewel dat dan weer een massaal digitaal-tv-effect* in de hand werkt. *dat je linkerburen net een fractie eerder om een doelpunt juichen of om een grap lachen op tv dan je rechterburen.
De Maya’s hebben het toch echt beter gedaan, die hebben al die kalendertechnische noodgrepen niet nodig. Geen schrikkeldagen, schrikkelsecondes of zomer- en wintertijd. En als alle dagen op zijn, nou ja, dan stopt het dus gewoon, lekker overzichtelijk. Deze einddag valt op 21-12-‘12. Maar wat ik me afvraag; als zij nooit schrikkeljaren,-dagen en -secondes hebben gehad, is hun (herleide) 21-12-’12 dan eigenlijk nog wel dezelfde als onze 21-12-’12? Oftewel, is het verstandig om nu alvast de schuilkelders in te gaan of rest ons juist nog wat extra tijd?
Wat een verschrikkelijk ingewikkeld jaar. Ik zal blij zijn als het gewoon 2013 is. Alhoewel 13…
