De vrouw van 27,5 miljoen

Stoppen met roken is lucratief. Ik kan het je aanraden. Je houdt er, naast een frisse adem, geld aan over. Niet dat ik daar veel van merk, maar inmiddels heb ik toch al zo’n 60 euro niet uitgegeven aan sigaretten. Verdiend dus eigenlijk. Want volgens de antirookgoeroes moet je jezelf vooral regelmatig belonen voor deze geweldige daad. Ik ben het volledig met ze eens. Daarom ga ik eens flink de bloemetjes buiten zetten van mijn ‘winst’. Alhoewel het nu natuurlijk nog geen vetpot is. Daar kan ik wat aan doen, bijvoorbeeld door er twee oudejaarsloten voor te kopen, allebei met jackpot natuurlijk. Dan maak ik vier keer kans op 27,5 miljoen euro. Belastingvrij nog wel!

Stel je toch eens voor dat ik mij voortaan onder de multimiljonairs mag scharen. Het is nog niet voldoende voor een plaatsje onderaan de quote 500, maar daar zou ik op zich wel vrede mee kunnen hebben. Wat zou ik gaan doen met al dat geld? Het biedt opeens veel mogelijkheden. Alle deprimerende offertes voor de vervanging van de inmiddels rottende kozijnen schuif ik subiet aan de kant. Ik koop gewoon een heel nieuw huis. De auto is na 14 jaar trouwe dienst ook hard aan vervanging toe. Ach, een schijntje van mijn kapitaal. Een lange reis maken door landen waar ik nu alleen nog maar van kan dromen. Met vriendinnen onbeperkt shoppen in Parijs en Milaan. Schenken aan wat goede doelen en aan mensen die het goed kunnen gebruiken. En dan is het nóg lang niet op. Zo’n bedrag is haast niet te bevatten. Aan nullen was ik inmiddels wel gewend, maar niet van dit kaliber.

Ik kan me vandaag niet aan de indruk onttrekken dat de Staatsloterij mij overal probeert te verleiden tot het wagen van een gokje; op de radio, op tv, op grote reclameborden en met hinderlijke pop ups op mijn beeldschermscherm. En ik moet nog snel zijn ook, want op=op. Dat zal me toch niet gebeuren. Ik maak best een redelijke kans. Het is fifty-fifty; ik win het wel of ik win het niet. En dat vier keer!

Toch twijfel ik nog. Doorgaans ben ik namelijk niet zo gelukkig in het spel. En na enig nadenken heb ik inmiddels moeten concluderen dat ik me mijn gelukskansen iets te rooskeurig heb voorgerekend. Vooral omdat ik ze moet delen met heel veel mensen die in deze financiële woelige tijden hun geluk willen beproeven. De overheid pikt ook nog eens een aardig graantje mee door mee te spelen met de overgebleven loten. Daarmee hebben ze met elkaar opeens mijn winkans op de klapper gereduceerd tot één op een miljoen! Keer vier. Dat dan weer wel.

Wat als ik niets win? Straks is mijn teleurstelling zo groot, dat ik per direct weer ga roken. Dat is dubbel verlies. Of wat als het een val is? Een beproeving? Dat het verslavende karakter van deze onschuldig ogende loterij zich ongevraagd in alle hevigheid aan mij openbaart. Dan val ik van de regen in de drup. Enige verslavingsgevoeligheid is mij tenslotte niet vreemd. Ik waag me er maar niet aan. Nu nog een goede bestemming vinden voor mijn 60 euro. Misschien een grote fles lekkere champagne…of twee?

De column van het jaar

Het is bijna weer zo ver. Het einde van het jaar is in zicht. Sterker nog, binnenkort sluiten we een heel decennium af. Hét moment bij uitstek om mijn goede voornemens publiekelijk uit te spreken. Ik kan er dus maar beter van tevoren goed over na hebben gedacht. Ik hoef me gelukkig niet te lang te verdiepen in de gangbare voornemens. Ik rook niet meer, heb mijn drinkgedrag redelijk onder controle, eet bij voorkeur gezond, ben actief en hoef ook niet zo nodig af te vallen. Het vergt dus het wat betere denkwerk om met een goed verhaal te komen. Natuurlijk heb ik wat minder fraaie gewoontes, maar ze zitten me niet zodanig in de weg dat ik er energie in wil steken om ze te veranderen. En iets afleren waar je eigenlijk best van geniet, vind ik nogal zinloos. Daar word ik vooral chagrijnig van.

Ik zocht dus naar een voornemen waar ik blij van word en ik ben er uit. Ik wil bovenaan een lijstje komen. Niet zomaar een lijstje, maar op een van de ‘ de 25 meest leuke-mooie-bijzondere-en-ga-zo-nog-maar-even-door’ lijstjes. BN’ers oogsten in de decembermaand volop fraaie titels als ’meest sexy vegetatiër’, ‘opmerkelijkste dikkertje’, ‘irritantste televisiepersoonlijkheid’ en ‘best/slechtst geklede man/vrouw’. Inmiddels is deze eer niet eens meer alleen aan BN’ers voorbehouden. Je kunt bijvoorbeeld ook gewoon de toiletjuffrouw van het jaar worden. Ik wil met zo’n eervolle vermelding het nieuwe decennium te betreden.

Na even googlen kom ik op een site met de meest (on-)denkbare lijstjes. Hier moet ik mijn gram toch wel kunnen halen, zou je denken. Eigenlijk is het natuurlijk de bedoeling dat een ander je nomineert, maar omdat iedereen het laat afweten ga ik zelf maar aan de slag. Ik begin maar eens met weg te strepen wat ik in ieder geval niet ben en van lijstjes waarop ik niet wens voor te komen. Er blijft een aanzienlijk geslonken rijtje kwalificaties over. En dan begint het proces van wikken en wegen. Mannen schijnen hier overigens veel beter in te zijn. Zij zijn namelijk niet behept met belemmerende eigenschappen als bescheidenheid en realiteitszin.

Ik ben best leuk thuis, maar de leukste? Ik ben niet superslank, maar ook weer niet dik. Niet bijzonder klein of groot; kan lekker koken, maar nooit met de sterren. Ik durf best wat, maar ben niet de Nederlands grootste waaghals; ik ben niet meelijwekkend arm, maar sta ook nog niet eens in de Quote 50.000. Ik heb misschien wel een paar rare hobby’s, maar echt bizar kan je ze niet noemen. Ik ben niet brildragend, dus de trofee voor de kekste bril of de dikste glazen aller tijden gaat ook aan mij voorbij. Ik draag niet het kortste rokje en/of de hoogste hakken, ik twitter maar mondjesmaat en kom te weinig in de P.C. Hooftstraat om daar met de missverkiezing van het jaar mee te mogen doen.

Tja, het is een zware dobber, maar ik denk dat ik mijn voornemen nu al moet bijstellen. Als slordigste exemplaar van alle Midden-Nederlandse midlife-vrouwen die in hun straat op nummer 18 wonen, in het bezit zijn van een Miele wasautomaat en een auto van minstens 14 jaar oud, wil ik liever niet bekend staan. Ik ben blijkbaar gewoon een natuurlijke middenmoter. Niet bepaald spectaculair. Alhoewel, misschien ben ik wel dé meest middelmatige vrouw van het jaar! En ik heb me laten vertellen dat een middelmatig mens altijd op zijn best is. Wow, wat een mooie onderscheiding.

Lekkere vieze slipjes

Een zijden onderbroek Van Napoleon, gedragen tijdens zijn ballingschap op Sint Helena, is onlangs geveild voor 31.250 euro. Het roept bij mij gelijk de vraag op hoe gelukkig de gelukkige eigenaar nu is. Wat zou hij ermee gaan doen? Inlijsten? In zijn bed of zijn bureaula leggen om er elke dag even naar te kijken of aan te ruiken? Met een beetje geluk zit er nog wel een antiek remspoortje op. Alhoewel de zijde naar alle waarschijnlijk al wel in staat van ontbinding verkeert, brengt deze onderbroek meer op dan mijn hele inboedel bij elkaar.

Eerder bracht de Koninklijke slip van Queen Victoria 6.200 euro op en binnenkort kunnen we ons verheugen op het feit dat ook het slipje van Queen Elizabeth II onder de hamer gaat. Mijn financiën zijn helaas bij lange na niet toereikend genoeg om mijn nieuwsgierigheid te kunnen bevredigen. Ik vermoed dat we in dit geval niet van een slipje moeten spreken, maar van een degelijke comfortabele onderbroek. Met pijpjes. Smetteloos wit en opgesmukt met keurige kantjes en roesjes. Maar je weet maar nooit. Wie weet betreft het wel een rood satijnen niemendalletje. Met een gouden geborduurd kroontje op de juiste plek. Want het is en blijft een koninklijk broekje natuurlijk.

De inmiddels bejaarde Tom Jones raakt nog steeds in extase door wellustig aan damesslipjes te ruiken die hem tijdens optredens worden toegeworpen. Gedragen damesslipjes wel te verstaan. Elk slipje vertelt namelijk een verhaal. Het verhaal van de draagster. En dat schijnt bijzonder opwindend te zijn. Voor de liefhebbers dan. Een rijke schakering aan geuren en indrukken zetten alle zintuigen op scherp. Snuffelen aan donkergele substanties,liefst verrijkt met nog wat vers vocht, brengt de slipjesfetisjist in een gelukzalige vervoering. Als een gediplomeerd wijnkenner weet hij fruitig, rijp en vol te onderscheiden.

Ik heb inmiddels een wasmand vol gemiste kansen liggen. Voor kapitalen ligt daar te wachten op een devaluerende wasbeurt. Eigenlijk maakte ik me tot voor kort vooral druk over hoe ik al die aangekoekte onfortuinlijkheden ooit weer schoon kon krijgen. In termen van Biotex en Vanish. Maar nu begin ik toch ernstig te twijfelen. Waarom al die noeste arbeid, als het in bevlekte gedaante geld op kan brengen? Op internet is zelfs een levendige handel gaande in gedragen slipjes. Op verzoek wil de lieftallige ex-draagster, dragers zijn nog danig in de minderheid,daar ook gerust haar blaas over legen. Dat is namelijk de ultieme delicatesse voor de plasseksbeoefenaar.

Zo tegen de kerst is het misschien zelfs wel een origineel cadeau voor onder de boom. Ik heb ze in alle soorten en maten in de aanbieding. Sportieve onderbroeken met transpiratiearoma, degelijke boxers met wat werkstress-urinesporen en kanten niemendalletjes met een onbetamelijke rijke melange. Voor de liefhebbers van bruintinten offer ik me op door wat bruinenbonenmaaltijden te nuttigen, voor de snot-,bloed- en/of kwijlfans heb ik ook nog wel wat smeuïge verrassingen in petto.

Natuurlijk zijn er wel kosten aan verbonden. Naast verzend- en onkostenvergoeding wil ik er een schoon slipje voor terug, bij voorkeur een Marlies Dekkers. Zie het als een kansrijke belegging. Ik sta namelijk op het punt om door te breken als groot schrijver. Mijn literaire juweeltje is bijna voltooid. En dan heb je ‘m toch maar mooi alvast in je assortiment; een originele Peets!