Wie dit leest is...........

Na een uit de hand gelopen kleursessie, waarbij het ‘ton sur ton’ effect nogal overdadig uitgevallen is, besluit ik het verder over te laten aan een professional; de kapster. Ze heeft gelukkig genoeg middeltjes op de plank staan om mijn ravage succesvol te bewerken tot een acceptabel resultaat.
Eenmaal onder de droogkap gezet, vraagt ze me of ik ondertussen iets te lezen wil. Dat wil ik. Ik ben benieuwd naar wat ze me zal geven. De Tina, Flair en Autoweek sluit ik bij voorbaat al uit. Ik hoop op iets met een hoog roddelgehalte gecombineerd met een verwaarloosbare waarheidsgetrouwheid. Dat is namelijk uitermate ontspannend voor de hoger opgeleide vrouw.
Maar, wat een deceptie, ze reikt mij vriendelijk de Libelle aan.
Ai, in de ogen van dit meisje oog ik dus als een Libelle-lievende vrouw.
Wat zegt dit over mij….?
Ik ben er van overtuigd dat je ‘bent’ wat je leest. De keuze van het leesvoer geeft mij meestal veel inzicht in en informatie over de lezer. Show mij je boekenkast en je bent een open boek voor mij.
Ben ik een Libelle-vrouw? Wat is dé Libelle-vrouw?
Volgens mij is dat een vrouw die altijd glimlacht en in bijzonder degelijke kledij taarten bakt, quilten maakt en heel veel tijd heeft om het hele huis te decoreren.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik begrijp de verwarring. Mijn grijze cellen zijn bedekt met een ondefinieerbare, grijsdekkende substantie. Die witte megacape verraadt ook bepaald geen stijl en inhoud.
Dan bekijk ik ook het kapstermeisje eens goed. Wat zegt dit eigenlijk over haar….?
Ik ben de enige klant nog. Wachtend op de verlossende eindtune van mijn droogkap, drinkt ze een kopje thee en bladert ondertussen in de… Yes.
Gelukkig, alles valt weer op z’n plaats. Wat weet zó’n meisje er nu van.

De dag van óchi

(Mijn tweede column, zoals ie op fok.nl stond)

Vandaag wordt in heel Griekenland de heldendaad van dictator Metaxas gevierd.
Zijn krachtig ‘nee’ tegen Mussolini, of eigenlijk ‘óchi’ op z’n Grieks, resulteerde op 28 oktober 1940 in het terugdringen van de bezetters. Deze dag is dan ook uitgeroepen tot nationale feestdag.
‘Nee’ zeggen blijkt ook anno 2009 nog een hot item te zijn. Even googelen levert pagina’s vol cursussen en tips op. Je móét nee kunnen zeggen om mee te tellen in deze tijd. Het levert je van alles op; je houdt tijd over, je bewaakt je eigen grenzen, je hebt minder last van stress en je doet alleen datgene waar je zelf het belang van inziet.
Een kordaat ‘nee’ blijkt mannen beter af te gaan, het merendeel van de cursisten is vrouw. Zij leren hoe ze op een beleefde en vriendelijke manier een ‘nee’ kunnen verkopen. Vrouwen die de cursus net achter de rug hebben, kun je herkennen aan : “Ik denk er nog even over na…”. De realiteit is dat mannelijke neezeggers over het algemeen gekwalificeerd worden als ambitieus en gedreven, vrouwelijke neezeggers echter als ambitieus en bitchy.
Persoonlijk voel ik weinig sympathie voor de doorgewinterde neezeggers (m/v). Als tijgers bewaken zij hun eigen grenzen, voorkeuren en prioriteiten. Het zijn dan ook bij uitstek niet de neezeggers die op de werkvloer de vaatwasser aanzetten en vervolgens legen, het papier bij het kopieerapparaat en de suikerpot bijvullen of w.c.rollen vervangen. De neezegger gaat ervoor zijn ‘ding’ tot een succes te maken en laat zich niet afleiden tot niet terzake doende futiliteiten.
Als peuter was ik een veelbelovend neezegger: néé eten, néé slapen en néé de rest. Het koninkrijk Peets kende vele onderdanen, waarvan ik uiteraard geen ‘nee’ duldde. Het legde mij geen windeieren, zeker niet in combinatie met wat verbaal machtsvertoon. Na enige tijd werd het leven als éénpitter wat voorspelbaar en begon ik te onderhandelen met andere hoogheden. Eenmaal op de basisschool kreeg ik een sociale brainwash; hoe om te gaan met…, hoe je te gedragen als…,het principe van geven en nemen en opbouwende, opvoedkundige tips als: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Gelukkig kwam net op tijd de puberteit om de hoek. Ik betrad het schip om met gelijkgestemden, ‘me, my friends and I’, naar onze planeet af te reizen. Vanuit onze riante, soms wat benevelde positie, verbaasden wij ons collectief over zoveel domheid en onrecht op de wereld. Néé, hoe anders als wij het eenmaal voor het zeggen zouden hebben.
Op mijn 21ste kwam ik opnieuw ter aarde: de ruwe versie ‘volwassen Peets’.
Ik ervoer dat nee zeggen me inderdaad bracht wat het beloofde: rust, regelmaat en overzicht.
Maar hoeveel meer genoot (en geniet) ik van mijn ja’s. Het bracht onverwacht vrolijke, intense, ongerijmde, erotiserende en uitdagende wendingen in mijn leven.
Beste neezegger, probeer het ook gewoon eens. Haal die vaatwasser leeg en zing ondertussen Queens’ I want to break free. Knipoog olijk naar de onooglijke administratief medewerker en ervaar wat hartverwarmend is. Maak een praatje met je schichtige buurvrouw en ontdek de wereld van patchwork en dakpanschilderen. Bied je hulp aan bij een verhuizing en onderga de humor van een Ikea-kast.
Verrás, verwén, verbáás, verríjk, en dit alles alleen door wat vaker ja te zeggen.
Is het je wat teveel in één keer, begin dan voorzichtig met het Griekse ja, namelijk ‘ne’.

Levensmuziek

Al jong wist ik wat ik later wilde worden: namelijk harpiste.
Deze wens ontstond niet zozeer omdat ik betoverd werd door de klanken van de harp, maar voornamelijk door de diepe indruk die de harpmeisjes op mij maakten. Ten eerste de rust en sereniteit die ze uitstraalden, alsof zij een andere dimensie betraden wanneer zij hun instrument bespeelden. Ten tweede de lange vlechten, die onlosmakelijk verbonden waren aan het imago van deze virtuozen. En ten derde het publiek, dat zij compleet in vervoering wisten te brengen........

Zo begint mijn korte verhaal dat ik heb ingestuurd voor een schrijfwedstrijd met als onderwerp 'Muziek'.
Degenen die mij wat beter kennen, weten dat het nooit meer goed gekomen is met mijn muzikale kwaliteiten. En ook niet met de vlechten trouwens. Maar misschien weet ik het publiek alsnog aan me te binden door over muziek te schrijven. De winnaar gaat zijn verhaal namelijk voorlezen aan een groot publiek :-) Ik houd jullie op de hoogte.

And the winner is..............
Inmiddels heb ik bericht gekregen niet gewonnen te hebben, onderbouwd met de nodige opbouwende feedback. Het is voor mij denk ik toch maar het beste om gewoon naar muziek te luisteren. Ik heb gelukkig wel het talent om daarvan te genieten :)

Openbaringen

Afgelopen woensdag heb ik mijn eerste column geplaatst op http://www.fok.nl/ , met als titel 'Openbaringen'.
Het is een enorme kick, leuke reacties en tot nu tot al ruim 750 vieuws.
Meer lezers dan ik ooit had durven dromen toen ik met het schrijven begon.
Ik schrijf onder de naam Peets, te herkennen aan het uithangbord.
Op alle even weken wordt er op woensdag om 23.00 uur een column van mij geplaatst.
Dit was de eerste :

Waarschuwing : het lezen van deze column kan schadelijk zijn voor de gezondheid en in enkele gevallen zelfs leiden tot kinderloosheid.

Wellicht is het aan je aandacht ontsnapt, maar vandaag, woensdag 14 oktober 2009, mag zich officieel ‘de dag van de openbare ruimte’ noemen. Hieronder worden alle ruimtes verstaan die vrij toegankelijk zijn voor iedereen. De openbare binnenruimtes zijn te herkennen aan het rookverbod, de openbare buitenruimtes aan de hopen hondenpoep.
Dagelijks breng ik op mijn werk een bezoek aan de openbare ruimte ter plaatse, de koffiekamer. Meestal is dat plezierig. Maar niet onverdeeld plezierig.
Het gaat me hierbij om de keuze van de gespreksonderwerpen tijdens de lunch. Een op handen zijnde babyboom maakt dat er een vorm van moedercompetitie is ontstaan. Het is een dagelijks vervolgverhaal geworden: wie had de zwaarste bevalling? Dit gaat bij opbod.
Persoonlijk ben ik het onwaarschijnlijke nieuwsbericht uit Jakarta nog aan het verwerken, de geboorte van een baby van 9 kilo, schoon aan de haak. Als visueel ingesteld persoon wil het beeld mij niet loslaten van een zwaar gehavend, tenger vrouwtje waar een reuzenpeuter, met speen en al, uit komt kruipen.
Maar blijkbaar is dit nog niets vergeleken bij wat mijn collega’s gemiddeld hebben moeten doorstaan. Variërend van dagenlang helse pijnen tot rupturen van navel tot einde bilspleet, alles komt tijdens het nuttigen van de boterhammen aan me voorbij. Als bonus krijg ik ook het tijdsverloop van minuut tot minuut mee, wee voor wee.
En in plaats van ontspannen te zijn, loop ik na de pauze, met de bekkenbodem flink aangespannen, stijfjes weer terug naar mijn werkplek. De mannen onder ons zie ik, bleek rond de neus, op weg naar huis nog even snel een bezoekje brengen aan de drogist voor een antifamilieverpakking condooms. Dit leed willen zij hun liefste niet aandoen.
Eén van de collega’s heeft haar oermoment of fame zelfs laten vastleggen op film.
Maar zelfs als je lief je regelmatig vertelt dat je ‘daar’ zo mooi bent, betekent dit niet per definitie dat hij bij zijn mening blijft als hij ‘daar’ uitgerekt voor zijn kiezen krijgt op een LCD-scherm.
De noodzaak tot het regelmatig opnieuw oprakelen van deze horrorverhalen, vindt zijn oorsprong in de aloude competitieve dialoog tussen man en vrouw. Daar waar mannen hun welbevinden regelmatig oppoetsen door zich fysiek als de meerdere te laten gelden, is hun fysieke inbreng in het ter wereld brengen van nakomelingen verwaarloosbaar. Heel even, in het begin, hebben ze een, met het blote oog nauwelijks waarneembare, bijdrage geleverd. Maar daar waar de vrouw vervolgens in hogere sferen tot een oerprestatie komt, kan hij slechts nog bijstand leveren door wat knullig te staan wapperen met lapjes en doekjes. Tijdens deze wantoestand is de vrouw duidelijk de fysieke winnaar gebleken en regelmatig komt de behoefte bij haar boven het er nóg eens uit te gooien, om de herinnering aan deze euforie vooral levend te houden. Dit ten koste van mijn lunch en die van vele andere, visueel ingestelde, lotgenoten.
Als persoonlijke bijdrage aan deze dag kom ik daarom met het volgende voorstel, waarbij ik alle partijen in deze tegemoet wil komen. Laten we voortaan ook één dag per jaar benoemen tot ‘de dag van de openbaringen’ .Deze dag zal geheel in het teken staan van moeders en hun verhaal. Alle media besteden volop aandacht aan deze topprestaties van vrouwen. Maar buiten die dag onthouden vrouwen zich in openbare ruimtes vrijwillig van het vertellen van gruwelijke bevallingsverhalen. Hoe het kind er uit komt, zullen we de rest van het jaar heus niet meer vergeten. Hoog tijd om de aandacht eens te gaan verleggen, bijvoorbeeld naar hoe het er ook al weer ooit ín gekomen is.

Elke dag anders.......

5 oktober 2009, De dag van de leraar.

Als het goed is, zijn afgelopen maandag alle leraren eens flink in het zonnetje gezet. Ze werden daarmee beloond voor hun inzet, waardoor onze jeugdigen dagelijks onderwijs kunnen ‘genieten’. Ook de overheid deed een letterlijke duit in het zakje, in de vorm van een bonus(je).
Het landelijke thema was ‘omgaan met diversiteit’, een hót thema in onderwijsland. Zelden heb ik een zo goed passende reclameslogan gehoord, als die voor de werving van leerkrachten : ‘Elke dag anders..’ Het ministerie van onderwijs is goed in staat gebleken de dagelijkse praktijk van de leraar tot alles behalve saai te maken.
Heb je als leerkracht de ene vernieuwing nét in de vingers, dan zijn ze op het ministerie al weer overtuigd van een andere waarheid.
Na twee decennia werkzaam te zijn in het onderwijs, is flexibiliteit inmiddels verheven tot een van mijn sterkst ontwikkelde kwaliteiten.
In de loop der tijd kwam ik er achter dat elke vernieuwing niet per definitie leidt tot verbeteringen van het onderwijs, maar wel altijd tot bezuinigingen.
En zo wordt de leraar dagelijks uitgedaagd tot ‘meer met minder’.
Het is dan ook niet verrassend dat steeds meer leraren de zomervakantie gebruiken voor het ondergaan van een cosmetische ingreep, waarbij de ‘eye-bag-removal’ met stip op één staat. Sommigen draaien al zo lang mee, dat alleen een complete facelift nog uitkomst biedt voor een leeftijdsadequaat gelaat.
Persoonlijk ben ik een groot voorstander van het principe ‘opvoeden/onderwijzen is voorleven’. Wij leraren kunnen al heel wat ‘meer’ met minder, we geven het stokje daarom nu graag door aan het ministerie.
En ondertussen doen wij datgene waar wij altijd al goed in waren: onderwijzen, opvoeden en genieten van ons vak en de kinderen.

look-a-like

‘Een beroemdheid op je feestje,
maar geen toereikend budget?
Bestel een look-a-like bij tegekman.nl’

Ieder mens is uniek, daar bestaat inmiddels geen twijfel meer over. Toch blijken we allemaal ergens op de wereld een heuse dubbelganger te hebben.

Met mijn lay-out blijken de hogere machten wel érg royaal te zijn geweest. Op de meest uiteenlopende plekken word ik herkend, of op zijn minst moet ik ‘de zus zijn van..’. Ik word gesignaleerd op locaties waar ik het bestaan niet van weet. Mannen en vrouwen doen dingen met mij, terwijl ik er zelf niet bij ben. Laat staan dat ik enige vorm van inspraak heb. Tezamen met mijn dubbelgangers leid ik zo een vrij turbulent leven.
Niets van wat de gemiddelde BN’er meemaakt, is mij nog vreemd. Ook ik moet regelmatig investeren in het verzinnen van passende en gossip-proof alibi’s.

Soms heeft het zo zijn voordelen.
Als ik de trainer van mijn hardloopclub laat weten dat ik ook komende week niet aanwezig zal zijn, wenst hij me veel sterkte toe. Ik verzuim hem te vertellen dat ik niet die-dubbelganger-met-de-voetblessure ben, maar juist die-met-de-gebrekkige-intrinsieke-motivatie.
Verder schijn ik afgestudeerd en gepromoveerd te zijn op allerlei terreinen, en ik zou mij op grond daarvan inmiddels tot de intelligentste 5 % van de lage landen mogen rekenen.

Zelfs mijn naam is weinig uniek; als ik op mijn naam google, kom ik pas na pagina’s vol naamgenoten mezelf tegen.
Ik wil niet zover gaan dat ik in gezelschap van een scala aan blauwdrukken door het leven ga, maar enige vorm van inwisselbaarheid neem ik hier toch zeker waar.
Maar niet getreurd, ik heb besloten van deze nood een deugd te maken.
Bij deze plaats ik de volgende oproep : “Gezocht, look-a-like-Petra voor diverse werkzaamheden op oproepbasis”.
Dat geeft mij de gelegenheid in de anonimiteit dingen te ondernemen, waar ik het bestaan nog niet van weet.