Plezierige meisjes

Deze column staat nu op www.liefdeenzo.nu .

Overal kom je ze tegen, die vrouwen en meisjes. En eigenlijk kunnen ze je gestolen worden. Zij kunnen bijvoorbeeld op hakken lopen, waarmee jij nog niet eens een zitfeestje kunt uitzitten. Jurkjes, die je jezelf met pijn in je hart figuurtechnisch hebt moeten ontzeggen, zitten hen als gegoten. Ze gebruiken waarschijnlijk dezelfde crèmes, maar alleen op hún huid komen deze hun beloften na. Vluchtig en zonder spiegel weten zij hun haar sjiekennonchalant op te steken, terwijl jij voor hetzelfde resultaat minstens een bus lak leeg moet spuiten. Nooit eens een badhairday, of godbetert, een pukkel op hun kin. Zulke vrouwen en meisjes bedoel ik dus.
Vriendin en ik zitten ,voorafgaand aan een dagje statten, aan een cappuccino. De sfeer zit er goed in. We maken opgewekt een plan de campagne, opdat we geen hoogtepunten missen. En dan komt ZIJ binnen. Ze is lang,heeft blond glanzend haar, stralend blauwe ogen en een akelig kort rokje aan. Met haar handen vol veelbelovende tasjes kijkt ze nonchalant om zich heen en neemt vervolgens plaats aan een tafeltje middenin het café. Gesprekken verstommen, zowel bewonderende als afkeurende blikken gaan haar kant op. Ze wekt de schijn zich hier totaal niet van bewust te zijn, maar wij weten wel beter. Deze vrouwen en meisjes zou de toegang tot openbare gelegenheden ontzegd moeten worden. Ze vormen namelijk een serieuze bedreiging voor het welbevinden van hun soortgenoten. Bij de meeste aanwezige mannen gebeurt er van alles, de testosteron doet zijn werk goed. ‘Plezierig meisje’, lispelt de man naast ons zijn vriend toe. Wij rekenen af en laten het tafereel voor wat het is.
‘Kijk’, zegt vriendin, ‘die laarzen had Miss Perfect van daarnet ook aan’. Ze wijst naar hele hoge laarzen in de etalage met onmogelijk hoge hakken en een prachtige slanke leest.
’Passen?’vraag ik haar. Waarom ook niet.
Vriendin heeft mooie, doch niet al te slanke kuiten. Ze wurmt zich stukje bij beetje in een laars. Wiebelend staat ze op een laars en een sok voor de spiegel. Tja, we moeten helaas toegeven dat ook dit weer meer iets is voor HAAR. Hij kan weer uit. Tenminste…hij kan níét meer uit. Ik trek eerst voorzichtig en vervolgens steeds wat harder aan de laars. Geen beweging in te krijgen. Vriendin verliest zichzelf in een lachstuip. Een verkoopster die zich zorgen begint te maken over haar koopwaar, komt helpen. Langzaam maar zeker bevrijden we de inmiddels paars aangelopen kuit uit de slanke leest. Vriendin en ik rollen om van het lachen.
Onze dag kan niet meer stuk. Wat nou, plezierige meisjes. Meisjes mét plezier, die zijn veel leuker.

Voornemens

Het is bijna weer zo ver. Het einde van het jaar is in zicht. Dit moment leent zich bij uitstek voor het publiekelijk uitspreken van goede voornemens. Je kunt er dus maar beter van te voren over na hebben gedacht. Ik hoef me gelukkig niet te lang te verdiepen in de gangbare voornemens. Ik rook zelden, heb mijn drinkgedrag nog redelijk onder controle, ik eet bij voorkeur gezond, ben actief en ik hoef ook niet zo nodig af te vallen. Het vergt dus het wat betere denkwerk om met een goed verhaal te kunnen komen. Natuurlijk heb ik wel wat minder fraaie gewoontes, maar ze zitten me nog niet zodanig in de weg dat ik er veel energie in wil steken om deze te veranderen. En iets afleren waar je eigenlijk best van geniet, vind ik ook nogal zinloos. Daar word je namelijk vooral chagrijnig van.
Laat ik dan maar eens terugblikken op het afgelopen jaar.
Het was voor mij in alle opzichten het jaar van de keuzes.
Ik maakte bijvoorbeeld een bewuste keuze voor het plezier in mijn werk boven het maken van een carrièrestap. Nog steeds sta ik hier volledig achter, het was ,op de valreep ;-), de juiste keuze. Mijn drive is het werken met en voor kinderen, binnen een goed en hecht team.
Hobby’s wisselden elkaar af voordat ik de juiste combinatie had gevonden. Na een korte try-out hardlopen, bleek ik toch meer geschikt voor robuuste boomhakkerij en intensieve trommelsessies.
Er kwam ook een behoefte in mij op om te gaan schrijven en ik ben het gewoon gaan doen.Het heeft mij uiteindelijk zelfs tot een completer mens gemaakt. Het geeft me een enorme boost en daagt me uit. Het laat me denken,fantaseren, beleven, verwoorden, relativeren en worstelen met taal.
Ik heb een kring van mensen om me heen die mij dierbaar zijn. Ik heb ook nieuwe mensen leren kennen waar ik me goed bij voel. Maar zo zijn er ook mensen uit mijn leven verdwenen, om wat er niet meer blijkt te zijn. Jammer, maar ook onvermijdelijk.
Maar wat het belangrijkste verschil met voorgaande jaren is, is dat ik dit jaar vooral vanuit mijn hart heb gekozen. En wat goed voelt, blijkt dat ook meestal te zijn. Het leek soms spannend, maar bleek uiteindelijk toch zo voordehandliggend.
Mijn voornemens zijn dit jaar dan ook niet zo groots en verrassend. Wie leeft vanuit zijn hart en verlangens, kan namelijk niet stuk en staat nooit stil. Het is mijn beste keuze ooit.

Genetisch bepaalde rotzooi

Deze column stond laatst op fok.nl.Naar verwachting heeft deze column minder views opgeleverd dan de vorige. Ligt het aan het onderwerp, de inhoud, of was de titel te weinig prikkelend?
Nou ja, oordeel zelf maar ;-)

Genetisch bepaalde rotzooi
Ik mis een gen. Niet zomaar een gen, maar een vrij cruciaal exemplaar, namelijk het zogenaamde opruimgen. En een gen dat je zelf niet bezit, geef je ook niet door aan je nakomelingen. Het is dan ook altijd rommelig in ons huis. Mijn man heeft het gen wel, maar is duidelijk niet opgewassen tegen vier genloze huisgenoten. Dat schijnt nóg erger te zijn dan het gen moeten missen, als ik ‘m mag geloven.
Het is niet zo dat ik een grondige hekel heb aan opruimen. Het komt er op de een of andere manier gewoon niet van. Ik doe wel eens een poging. Ik ben inmiddels dan ook al vrij ervaren in het hergroeperen van losse voorwerpen en het maken van mooie stapeltjes. Zelf herken ik daar meestal wel een structuur in. Ook rommel heeft namelijk een systeem; dingen die je vaker nodig hebt liggen bovenop en de rest eronder. Chaos is uiteindelijk ook een vorm van creativiteit. Maar soms wordt het zelfs mij te erg. Dat valt meestal samen met mijn maandelijkse dip. Dan valt het me opeens op dat er door de samenscholende rommel knelpunten in huis zijn ontstaan, bijvoorbeeld op de trap, voor de deuren en op de kasten.

Ik krijg geen extra blij gevoel bij een opgeruimd huis. Ik behoor ook niet tot de 55% van de vrouwen die tijdens het reclameblok snel nog wat rommel wegwerken. Zelfs de lentezon weet mij niet uit te dagen tot een grootse schoonmaak, wel tot het nemen van een pril zonnebad. Het zit blijkbaar niet zo in mijn natuur.

Soms komt mijn gemis ter sprake in gezelschap. Na wat onthullingen wordt er dan wat meewarig naar mijn man gekeken. ‘Ze heeft ‘m er vast ingeluisd…’. Ik word duidelijk gezien als een soort miskoop, zijn kat in de zak. Vervolgens beginnen de vrouwen zich te beklagen over de geringe opruimactiviteiten van hun mannen.
In die gezinnen heersen namelijk de normale verhoudingen. Daar zijn de vrouwen in het bezit van het opruimgen en de mannen niet. Die zitten daar overigens ook niet zo mee. Maar uiteindelijk draven hun vrouwen zo door dat de mannen niets anders rest dan zich te gaan verdedigen.
Weet ze nog wel dat hij vorige week zo lekker gekookt heeft, en die week daarvóór dan , toen heeft hij nog bijna de hele garage opgeruimd…enz.enz. De vrouwen stapelen vervolgens de Klaagmuur steeds wat hoger op, de mannen proberen ‘m omver te schoppen.

Mijn man geeft mij dan maar een knipoog. Hij vindt dat hij boft met mij; ik zeur zelden. Ik ben namelijk van nature een opgeruimd type.

De heilige koe

Sinds kort schrijf ik ook columns voor de lifestyle-en datingsite Liefde&Zo.
Het is leuk om eens een kijkje op deze site te nemen.
En voor de vrijgezellen onder ons, inschrijven is nu nog gratis!
Dit is mijn eerste column op Liefde&Zo:

Mijn buurman houdt van zijn auto. Zodra zijn agenda en het weer het toelaten, wast en poetst hij zijn bolide liefdevol glimmend schoon. Ik weet zeker dat hij ook van zijn vrouw houdt, maar ik vraag me af of zij ook zo frequent een Vipbehandeling van hem krijgt. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Dat doet me denken aan een datingtip voor mannen, die ik laatst las : ‘Ga niet samen met je auto op de foto. Je wekt daarmee de indruk dat je auto belangrijker voor je is dan een vrouw’.
Veel mannen hebben een sterk emotionele verstandhouding met hun auto. De fascinatie voor vernuftige techniek overtrokken met een strakke carrosserie is grotendeels genetisch bepaald. Maar er spelen ook andere factoren mee. Uit een brits onderzoek is namelijk gebleken dat het voor vrouwen weldegelijk uitmaakt in wat voor auto een man rijdt. Ze lezen hier zijn status en rijkdom aan af en dat maakt hem meer of minder aantrekkelijk.
De auto leent zich dus bij uitstek goed als statussymbool en imagebuilder. Ze vertellen een verhaal over de eigenaar; is hij flitsend en sportief, rijk of juist berooid, alternatiefdenkend, sexy , stoer of een trotse gezinsman. Mannen zoeken hun auto daarom met zorg uit op merk, soort en categorie. Met het juiste voertuig voor de deur kunnen ze laten zien wie ze zijn en wat ze hebben. Zo wordt het vervoermiddel verheven tot een deel van henzelf. En met het poetsen van zijn auto, poetst de man tegelijk zijn ego weer wat op.
Maar ook vrouwen hebben de auto ontdekt . Langzaam maar zeker slagen ze er in het stigma te ontkrachten dat ze hun auto slechts selecteren op kleur, praktische mogelijkheden en veiligheid. Strakke banen met riante salarissen en status maken vrouwen tot geliefde klanten in de hedendaagse autobranche. De markt is inmiddels verrijkt met een breed scala aan modellen die voldoen aan de eisen van de nieuwste vrouwelijke stijlaccessoire. Hiermee kunnen ze de buitenwereld vertellen hoe populair, belangrijk of hip ze zijn. Vrouwelijke favorieten zijn momenteel de minicooper, de whatever-in-cabrio-uitvoering of juist extravagant groot en stoer.
Voor singles biedt bovenstaande verrassende mogelijkheden. De zoeker naar de ware die geen tijd of zin heeft in het uitgaansleven, kan voortaan gewoon tijdens het woonwerkritje deelnemen aan het cardaten. ‘Show me your car and I know who you are’.Met name de file biedt de mogelijkheid eens rustig om je heen te kijken naar een aantrekkelijke bumper of een strakke autotorso. Als je dan ook nog eens de oogcontacttips van Tijn* weet in te zetten, dan is succes verzekerd.

* Tijn is ook columnist op Liefdeenzo. Hij heeft van (werk)flirten zijn werk gemaakt. Zijn laatste column gaat over oogcontact maken, vandaar ;-)