meisje van 11

Verdwaasd zit ze nu op de bank bij te komen van het festijn dat, om voor mij onduidelijke redenen, ‘slaapfeestje’ heet. 11 jaar is ze geworden. Voor haar verjaardag kreeg ze zowel doosjes playmobiel als diverse beautyartikelen. Van tevoren was ze heel duidelijk geweest; ze wilde geen spelletjes of kinderachtige dingen meer doen op haar feestje. Ook had ze duidelijk haar ideeën uiteengezet over waar kleine zus en grote zus wel of vooral niet bij aanwezig mochten zijn.

En zo geschiedde het. Per ‘limousine’ werden haar vriendinnen een voor een voor de deur afgeleverd. Het feest kon beginnen met taart en cadeautjes. Vervolgens stond er bowlen op het programma. De beheerder van de baan kromp af en toe ineen, als een van de meisjes per abuis de bowlingsport met volleybal verwarde. Ze moedigden elkaar enthousiast aan met hoge gilletjes en nieuwetijdse kreten. Tussen de beurten door werd er wat met de heupen gewiebeld op Nick en Simon. Of werden er haren ingevlochten. Of werden er nieuwe kleren en accessoires van elkaar bewonderd.

Maar na dit actieve intermezzo begon het feest pas echt. De woonkamer werd in mum van tijd omgetoverd tot een achtpersoonsbed, met in het midden een plekje voor de hapjes en de drankjes. De meisjes veranderden zich in nachtprinsesjes, klaar voor de film. Dit jaar geen grappige Disneyfilm meer, natuurlijk. Maar een echte meidenfilm over een twaalfjarige tweeling, alleen op pad in Parijs. Tamelijk onverantwoord overigens, maar dat is mijn mening. Af en toe mocht ik, als moeder zijnde, de ligbioscoop even betreden om de hapjes en de drankjes wat aan te vullen. De film bleek hilarisch, aan de lachsalvo’s te horen.

Daarna moest er natuurlijk uitgebreid gekletst worden. Daar zijn meisjes van 11 goed in. Als de besten zijn ze op de hoogte van de do’s en dont’s op de basisschool. En ze zijn niet bepaald mild in hun oordelen. Je moet natuurlijk wel hip zijn, maar ook weer niet té hip. Dat is beslist not done. Maar een te hippe moeder is helemaal gênant. Jongens komen duidelijk van een andere planeet en betekenen voor deze prepubermeisjes voorlopig nog vooral een bron van ergernis. Tenminste…op een enkeling na dan, die ‘best wel aardig’ is. Tot bijna 3 uur ’s nachts hoor ik het rommelen beneden. Maar dan is alles in rust. Acht dromende meisjes.

De volgende morgen volgt er een uitgebreid ochtendritueel. Wassen, aankleden, haren doen en vooral veel deodorant spuiten. En alle nagels worden gelakt, die ze daarna met een air van echte diva’s weer droog wapperen. Dan schuiven ze, opvallend monter, aan tafel voor het ontbijt. Ze kunnen eten als dijkers, deze meisjes in de groei. Er worden moppen getapt. Sommige op het randje, andere net erover. Want deze meisjes weten echt wel wat ‘doordenken’ is; je weet wel…

Dan is het feestje bijna ten einde. Ze komt naar me toe en fluistert wat in m’n oor. ‘Nee lieverd, ik denk juist dat het heel leuk is om even wat spelletjes te doen’. En als afsluiting doen we dan toch nog stoelendans, twister en snoephappen. Poeh, dat was op de valreep.