Joke

Joke neemt afscheid als collega. Gelukkig niet als vriendin;-)Ik schreef deze column voor haar;

Ik vind ze doorgaans verschrikkelijk irritant, die mensen die alles lijken te kunnen. En het ergerlijkste is nog wel dat alles wat hun handen aanraken inderdaad een succes wordt. Ze hebben het helemaal niet nodig om breedsprakig te bluffen of te brallen, terloops koketteren met de succesvolle feiten voldoet. Ze lijken te grenzen aan volmaaktheid. Als je ze al probeert te betrappen op een smetje, er moet tenslotte toch íéts zijn, kom je van een koude kermis thuis.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun ieder zijn succes. Maar zij blinken wel in onnodig veel dingen uit. Ze zijn actieve en betrokken ouders, ze zijn sociaal bewogen en geliefd, veelzijdig en succesvol binnen de werksfeer en ook nog eens (hoe kan het ook anders) sportief, creatief, humoristisch, inventief en origineel. Naast hen voel je je al snel klein. Kan jij een aardig moppie zingen, zij treden regelmatig op. Doe jij af en toe puffend en hijgend wat figuurcorrigerende grondoefeningen; zij skiën, fietsen, wandelen en zeilen. Bij regelmaat en zonder een centje pijn. Ze kunnen uiteraard ook lekker koken, leggen tussen de bedrijven door even een tuin aan, hakken en passant de mooiste beelden uit een vormloos stuk speksteen (“ Ach joh, ik doe maar wat, ’t is gewoon heerlijk ontspannend”…) en zien er altijd uit om door een ringetje te halen. Net als hun huis trouwens. Grenzend aan perfectie. Nooit eens te betrappen op een badhairday, een modieuze misser, uitgelopen make-up of een rommelig chaotisch huishouden. O ja, ze werken ook nog. En, hoe verrassend, ook daar weten ze een succes van te maken. Op zulke types doel ik dus. Ik durf zelfs te stellen dat deze alleskunners een regelrechte bedreiging zijn voor het welzijn van hun soortgenoten.

Tenzij…tenzij ze Joke heet. Joke is namelijk zo’n veelzijdig mens. Ze ziet ergens een uitdaging in, ze doet het en het lukt haar. En toch wekt dit schaap met vijf poten nooit enige vorm van ergernis, weerstand of afgunst bij me op. Integendeel zelfs. Niet in de laatste plaats om haar bescheidenheid. Het is geen valse bescheidenheid, ze weet echt wel wat ze kan en wat ze wil. Complimenten weet ze dan ook zeker te waarderen en op waarde te schatten, maar met haar relativerende Zeeuwse achtergrond zal ze zelf haar successen nooit tot onderwerp van gesprek maken. Daar kom je terloops achter.

Maar de Joke die ik door de jaren heen steeds beter heb leren kennen, is bovenal een warm en integer mens. Een puur mensenmens. Ze is me heel dierbaar geworden, we hebben veel met elkaar gewerkt, meegemaakt, gedaan, gesproken, gehuild en gelachen. Zo raakte ik vertrouwd met datgene wat Joke als geen ander kan; ze laat mensen groeien. Ze ziet de kwaliteiten van anderen en benoemt ze. Ze gaat altijd uit van wat er wél is. Ze spreekt je aan op je, soms nog verborgen, talenten en mooie eigenschappen. Zo brengt ze het beste in je boven. Naast Joke voel je je nooit klein, ze maakt je juist groter. Ze ziet datgene in een mens/een kind, waar een ander aan voorbij loopt. Dat is wat Joke groot maakt, in al haar bescheidenheid.
Terwijl anderen op haar leeftijd (sorry Joke;-)) druk bezig zijn zich te oriënteren op BAPO-regelingen en vervroegde uittredingsmogelijkheden, stort Joke zich nu vol overgave op een nieuwe carrière. En ook dat zal ze tot een succes weten te maken. Want daar ligt Joke’s grootste talent; Groot zijn als anderen zich klein voelen en klein worden om anderen te laten groeien.

Dank je lieve Joke. Omdat je bent wie je bent.