Ik heb mijn jeugd nog doorgebracht in het predigitale tijdperk. Een grotere generatiekloof is ondenkbaar. Voor degenen die zich daar niets bij kunnen voorstellen, hier een impressie van toen:Lang geleden waren er geen computers. Er was zwart-wit t.v. met enkel en alleen twee zenders. In die tijd kwam ik ter aarde. Nu had ik voortvarende ouders en al snel kwam er een kleurentelevisie en vervolgens de eerste versie van een ‘spelcomputer’. Dat was een soort ‘streepjescodescherm’, waarop je door slechts je knuppel te bewegen met jouw streepje kon tennissen, squashen en voetballen. Als je toentertijd in de huiskamer deed, wat
wii-fittende volwassenen nu vol overgave voor het open raam staan te doen, werd je daarvoor opgepakt en in een dwangbuis afgevoerd.
Communicatie vond met name ‘life’ plaats, of anders via de post, de vaste telefoon en in uiterste gevallen per telefax. Meer smaken waren er niet.
Hoe anders in de huidige digitale jungle.
Het blijft voor mij een onbegrijpelijk wonderding, waarmee ik de mogelijkheid heb tegelijkertijd Cd’s te beluisteren, te chatten, te mailen en te googlen naar allerhande informatie. Ik leg binnen een paar secondes contact met Australië, Spanje en Amsterdam. En toch zullen wij nooit echt maatjes worden, het ding en ik. Wij hebben niet de klik. Ik blijf wantrouwend t.a.v. dit fenomeen dat zomaar mijn leven binnengedenderd is.
En dan gaat ie opspelen, hè. Je opent je mailbox om vervolgens overladen te worden met nonsensberichten die op antwoorden wachten, op het moment suprème krijg je de PowerPoint niet aan de praat, lappen tekst (die per abuis niet volgens de reguliere wijze opgeslagen zijn) verdwijnen voor eeuwig onvindbaar in het universum, de pech hebben de computer met een eigen wil en inbreng te treffen en ga zo maar door.
Om de stress wat te hanteren waag ik me maar aan een spelletje Tetris. Dat dan weer wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten