Ik logeer een nachtje bij vriendin K. Dit is onvermijdelijk na een avond womens-talk waarbij het spraakwater rijkelijk gevloeid heeft. De volgende morgen betrachten wij enige helderheid te creëren met een kop sterke koffie. “Wie heb jij al op schoolbank teruggevonden?”vraagt vriendin K. “Ik? Nooit gedaan, hoezo?”
Met de vriendin K. zo eigen, beroepsmatige, overredingskracht word ik achter het scherm gezet en voor ik het weet ben ik ingelogd op schoolbank. Ik krijg de smaak te pakken, stuur zelfs wat berichtjes rond. De komende dagen voel ik me als een kind in een snoepwinkel, ik probeer van alles uit. Vervolgens raak ik wat verveeld. Gelukkig heeft vriendin K. de “verleidelijke grote zus’’ van schoolbank paraat, “jij bent toe aan hyves”. Ze helpt mij aan een kek profiel, hup foto erbij en go! Ik laat mij leiden door dit virtueuse pretpark. Maar toch, degenen die ik ECHT zou willen vinden, vind ik niet. Na een intensieve zoektocht heb ik nog steeds maar 2 vrienden, en dat is zelfs online een meelijwekkend resultaat.
Oké, vriendin K. heeft nog één troef: linkedin, de ‘serieuze grote broer”. Ik werk hard aan een indrukwekkend profiel en ga aan het ‘linken’ naar verloren contacten. Het werkt verslavend, ik ben niet te stoppen.
Maar dan is er dat moment van inkeer ; Waar ben ik eigenlijk mee bezig?
Ik pretendeer gewoon te willen weten hoe het met ze gaat, hoe ze er nu uit zien, wat ze doen, of ze kinderen hebben enz. Ook al neigt dit sterk naar voyeurisme.
Maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven waar het me echt om te doen is : even wil ik weer figureren in het leven van deze ex-vriend(in). Een hoofdrol of een bijrol spelen in diens gedachten, maakt niet uit. Even lonken naar vervlogen tijden als het meisje van toen.
Met de vriendin K. zo eigen, beroepsmatige, overredingskracht word ik achter het scherm gezet en voor ik het weet ben ik ingelogd op schoolbank. Ik krijg de smaak te pakken, stuur zelfs wat berichtjes rond. De komende dagen voel ik me als een kind in een snoepwinkel, ik probeer van alles uit. Vervolgens raak ik wat verveeld. Gelukkig heeft vriendin K. de “verleidelijke grote zus’’ van schoolbank paraat, “jij bent toe aan hyves”. Ze helpt mij aan een kek profiel, hup foto erbij en go! Ik laat mij leiden door dit virtueuse pretpark. Maar toch, degenen die ik ECHT zou willen vinden, vind ik niet. Na een intensieve zoektocht heb ik nog steeds maar 2 vrienden, en dat is zelfs online een meelijwekkend resultaat.
Oké, vriendin K. heeft nog één troef: linkedin, de ‘serieuze grote broer”. Ik werk hard aan een indrukwekkend profiel en ga aan het ‘linken’ naar verloren contacten. Het werkt verslavend, ik ben niet te stoppen.
Maar dan is er dat moment van inkeer ; Waar ben ik eigenlijk mee bezig?
Ik pretendeer gewoon te willen weten hoe het met ze gaat, hoe ze er nu uit zien, wat ze doen, of ze kinderen hebben enz. Ook al neigt dit sterk naar voyeurisme.
Maar eerlijkheidshalve moet ik toegeven waar het me echt om te doen is : even wil ik weer figureren in het leven van deze ex-vriend(in). Een hoofdrol of een bijrol spelen in diens gedachten, maakt niet uit. Even lonken naar vervlogen tijden als het meisje van toen.
Hoi Petra,
BeantwoordenVerwijderenDan denk je iemand al aardig te kennen... Nou, niet dus. Ik ben echt verbaasd over jouw talent! Wat kun jij goede, humorvolle en zéér herkenbare columns schrijven! Leuk en een zeer welkome afwisseling wanneer ik weer eens achter mijn pc zit. Leuk om een collega eens van een andere kant te zien! Veel succes en plezier in het schrijven, je doet het echt leuk! Groetjes Wendy
Nou Petra, dit is zeer herkenbaar, de verslaving en de hang naar ... op een grappige wijze vertolkt in een column. Knap gedaan! Ga zo door, ik ben benieuwd! Groetjes,
BeantwoordenVerwijderenMarion