De naakte waarheid

Onlangs kondigden Arie Boomsma en Stephan Sanders de lancering aan van hun boek ‘De man en zijn lichaam’. Het klinkt zo veelbelovend, dat ik die nacht de slaap bijna niet kan vatten. De volgende morgen haast ik mij naar de boekwinkel, maar helaas hebben Arie en de zijnen de plaatselijke schappen nog niet bereikt. Internet biedt gelukkig uitkomst en een dag later mag ik dan eindelijk de 23 mannenlijven in de handen nemen. Mijn verwachtingen zijn hooggespannen.

Vanaf de kaft kijken Stephan en Arie, uiteraard met ontblote strakke torso, mij doordringend aan. Dat begint al goed. Maar hoe en waar begin je eigenlijk bij zo’n soort boek? Ik probeer mij er een voorstelling van te maken hoe mannen te werk gaan als er een kersverse Playboy voor hen ligt. En dan niet de cougarversie, maar iets fris en fruitigs, waar ze reikhalzend naar uit hebben gekeken. Verwachtingsvol sla ik wat bladzijden om. Ik zie wel erg veel tekst. Eerst de plaatjes maar eens opzoeken. De mannen mochten zelf bepalen hoe ze werden gefotografeerd; wat ze van hun lichaam prijs willen geven aan de buitenwacht.

Het percentage bloot vind ik op het eerste gezicht wat teleurstellend. De meeste mannen zijn blijkbaar minder exhibitionistisch ingesteld dan ik had verwacht. De echte niet-verhullende shots zijn vooral van mannen rond de 60. Wat wil je, bloot is hun tweede natuur; zij waren tenslotte ontdekkende pubers tijdens de broeierige jaren zestig. Vervolgens zijn er de mannen met de flinke sixpacks, die schromen er geenszins voor deze lensvullend tot hun recht te laten komen. Maar de overige mannen leggen in mooie en integere verhalen uit waarom zij uiteindelijk toch kozen voor de veilige verhulling achter textiel.

Zelden krijgen vrouwen appetijtelijk mannelijk bloot te zien in boeken of tijdschriften. In de Viva en Flair staan wel regelmatig mannenlijven met hun verhaal, maar die body’s hebben weer geen hoofd. Ondanks dat vrouwen de naam hebben onzeker te zijn over hun uiterlijk, hebben ze er blijkbaar minder moeite mee zich fysiek prijs te geven aan (mannelijke) kijkers. Ik begrijp dit ook wel. Het vrouwenlichaam heeft namelijk beduidend meer om het lijf. De onmiskenbare blikvangers van de vrouw zijn de borsten, in al hun variaties. Haar genitaliën daarentegen zijn beduidend subtieler aanwezig. Bij de man echter kun je daar toch moeilijk omheen. En dan is bloot opeens wel weer heel bloot.

Ach, uiteindelijk ben ik wel tevreden met het aanwezige beeldmateriaal. Het betreft zeker geen overdosis aan erotische hotshots, maar aan de andere kant word je ook niet geconfronteerd met onsmakelijke taferelen . Het is van alles wat en steeds net genoeg. We moeten blijkbaar langzaamaan wennen aan beelden van geheel ontblote mannen. Inmiddels kijk ik wel reikhalzend uit naar ‘De man en zijn lichaam, deel twee’! Ik hoop namelijk dat Arie zich daarin laat inspireren door de Bijbelse Adam; die met slechts dat vijgenblaadje. Dat kan ik nu wel aan.

Langs de lijn

Er is momenteel weer veel te doen rond voetbal. Tenminste, niet zozeer over het voetballen zelf, maar met name over de supporters. Meestal houd ik me daar niet zo mee bezig. Oké, ik heb heus wel even met mijn wenkbrauwen gefronst, toen ik vernam dat de kosten van de beveiliging van het komende Ajax-Feyenoord duel op 1 miljoen euro worden beraamd. En ook zette ik natuurlijk wel mijn vraagtekens bij het bericht dat er plannen zijn om bij het WK Zuid-Afrikaanse meisjes, uit voorzorg tegen verkrachting door oververhitte hooligans, condooms met weerhaakjes te verstrekken. Maar waar draait het feitelijk allemaal weer om? Een kleine groep raddraaiers die een grote groep in een kwaad daglicht brengt, so what’s new?

Vorige week echter stond ook mijn leven even in het teken van voetbal; het plaatselijke schoolvoetbaltoernooi. Ik werk als leerkracht op een SBO-school; een school voor kinderen met, zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen, ‘special needs’. Naast de gebruikelijke voorbereidingen op het evenement als extra trainingen, het passen van de shirtjes en het verven van de spandoeken, spraken wij ook uitgebreid met elkaar over ‘sportief gedrag’ en ‘winnen en verliezen’. Nu waren we er echt helemaal klaar voor.

Opgetogen trokken ze ten strijde, het kanjerteam. Alle special needs werden even langs de lijn geparkeerd, zodat ze zich vervolgens voluit konden geven tijdens het spannende duel. In het begin leek hun spel nog wat chaotisch, maar ze werden steeds doelgerichter. Ik moedigde ze langs de zijlijn aan en genoot van het samenspel en de enorme gedrevenheid. Ze kregen steeds meer kansen, de voorhoede was goed op dreef. Toen kwam de bal aan de voet van onze eigen Messi, hij maakte er nog even een spectaculaire solovoorstelling van, schoot vervolgens richting doel en ja hoor, hij zat! 1-0.

Opeens, als uit het niets, werd ik me de man naast mij gewaar. Hij stond heftig te gebaren en nee te schudden, inmiddels rood aangelopen. Vervolgens zette hij zijn handen aan zijn mond en schreeuwde naar het andere team : “Verdomme, je laat je toch niet inmaken door deze mongólen, man!” Ik was met stomheid geslagen; ‘U zei…?’ “ Ja, op die school zitten toch allemaal van die jochies die niet helemaal oké zijn. En dáár kunnen ze nog niet eens van winnen!”. Hij brieste nog wat na om vervolgens driftig weg te benen. Het moet zuur zijn je te realiseren dat je zoon naar alle waarschijnlijkheid nooit in de voetsporen van Arjen Robben zal treden. Deze hooligan langs de lijn had helaas niet alleen zijn eigen plezier, maar ook het mijne verknald. Gelukkig kregen de jongens hier niets van mee en voetbalden enthousiast door. Het werd uiteindelijk 1-1.

Ze speelden die week nog drie wedstrijden. Hun inzet werd helaas niet beloond met een bekerplaats. Ach, we likten onze wonden, mopperden nog even wat na over twijfelachtige buitenspelsituaties en partijdige scheidsrechters, en toen was het ergste leed weer geleden. Want, daar waren we het roerend met elkaar over eens, uiteindelijk is meedoen belangrijker dan winnen.

Zelfs bij een kindertoernooi hebben we dus al te maken met hooligans. Onverwacht ervoer ik de impact van onbegrensd fanatisme. Condooms met weerhaakjes zullen tegen zo'n supporter met ‘véry special needs’ hopelijk niet nodig zijn. Zou een langs de lijnverbod afdoende zijn?

slimme verleidingen

We zitten aan de keukentafel en luiden het weekend vast in met een glaasje wijn. ‘Het begint écht na je veertigste,’, zegt vriendin S. somber, ‘Je taille verdwijnt gewoon, niks helpt meer, hè?’. Ik ben gelijk op mijn hoede. Het venijn zit hem in het woordje ‘hè’. Ze herkent in mij blijkbaar een lotgenoot van de groep veertigers-met-de-verdwijnende-tailles. Wég weekendgevoel, dit is een serieuze aangelegenheid. Als vriendin S. weg is, haast ik mij naar de spiegel en bekijk mezelf kritisch. Helaas, ook in de meest gunstige belichting bedriegt de spiegel niet; er is meer van mij dan ooit.

Natuurlijk weet ik heus wel wat me te doen staat; een verantwoord beweeg- en eetpatroon. Ik overweeg om me aan te melden bij de plaatselijke hardloopclub en print alvast een 15-daags hongerdieet uit. Maar het ontbreekt me aan de motivatie om daadwerkelijk tot actie over te gaan. Bestaat er dan echt geen leukere manier? Hoe doen BN’ers dat toch? Neem nou Heleen van Royen; de veertig gepasseerd en verleidelijker en slanker dan ooit. Wat is haar geheim? Ze heeft tenslotte niet bepaald het imago zo principieel en volhardend te zijn dat ze als prioriteit crashdiëten combineert met het lopen van marathons. Met Heleen in mijn gedachten krijg ik opeens een ingeving. Even googlen en ja hoor, het staat er zwart op wit; bij flirten verbruik je veel calorieën en het geeft je ook nog eens positieve energie. Dit lijkt toch haast te mooi om waar te zijn; een flirtdieet! Verleiden, sjansen en koketteren met als resultaat een slanke taille.

Daar wil ik natuurlijk alles over weten. Gelukkig staan er genoeg flirtcoaches klaar om me de fijne kneepjes bij te brengen. In het begin is het namelijk nog niet zo gemakkelijk als het lijkt. Bij flirten komt het aan op een subtiel samenspel van lichaamstaal en oogcontact om de juiste boodschap over te brengen. Ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal van overtuigd of dit echt kan leiden tot een rank postuur. Maar het is zo leuk, dat ik het maar het voordeel van de twijfel geef. Baat het niet, schaden doet het me zeker niet. Een bijkomend voordeel van dit dieet is ook nog eens dat het overal en op alle tijden uitvoerbaar is; op kantoor, in de supermarkt, in de file of gewoon thuis! En in principe blijft het onschuldig van aard; zonder verdere verwachtingen of bijbedoelingen. Een luchtig niemendalletje.


Sommigen onder ons zullen echter de voorkeur geven aan meer zekerheid. Tja, dan zul je door moeten gaan tot het gaatje. Niet alleen het flirten, maar ook de grande finale. Er wordt zelfs beweerd dat je tijdens een stevige voospartij bijna evenveel calorieën verbruikt als bij het lopen van een halve marathon. Bij deze crashversie is het dan ook flink aanpoten geblazen, daar moet je voor open staan…


Welke variant je ook kiest; succes! Ik voorspel een hete zomer!