Mijn helden, ze vliegen uit

Daar gaan ze dan. Voor de laatste keer door de deur van de basisschool. Het is mooi geweest, ze zijn er echt wel klaar mee. Elk jaar gebeurt het weer dat een groep leerlingen afzwaait. En elk jaar weer krijg ik een brok in mijn keel. Want stuk voor stuk zijn het bijzondere kinderen, maar het zijn ook stuk voor stuk kwetsbare kinderen.

In een maatschappij waar onderwijs draait om leerprestaties en hoge scores, moeten ze zich maar staande zien te houden als kind waarbij het leren niet zo gemakkelijk afgaat. Eigenlijk hebben ze nog net geluk gehad, de echte bezuinigingsklappen gaan nu pas vallen in het Speciaal onderwijs. Ik houd mijn hart vast. Ik heb deze kinderen zien opbloeien binnen kleine groepen en met veel extra hulp en begeleiding. Dat is geen luxe. Dat is wat deze kinderen nodig hebben. Maar het is ze gelukt, mijn helden, ze zijn allemaal aangenomen op het VMBO leerwegondersteunend. Daar hebben ze keihard voor gewerkt, ondanks hun ernstige dyslexie, dyscalculie, AD(H)D, autisme, beperkt leervermogen of onfortuinlijke thuissituatie.

Ze hebben vorige week al kennis gemaakt met hun nieuwe groep en mentor, en vinden daar ‘van alles’ van. Een mentor waarbij lange haren uit zijn neus groeien, tja, een weinig vleiende bijnaam ligt al op de loer. Ze hebben er veel zin in, maar ze vinden het ook spannend. We oefenden dagelijks allerlei dingen en situaties die ze tegen kunnen komen op hun nieuwe school. Hoe plan je je huiswerk, waarmee kun je bij je mentor terecht, hoe stel je je op ten opzichte van docenten (hoe spreek je ze aan, en vooral ook hoe níét). Maar we bespreken ook wat ze kunnen doen als ze gepest worden. Of als hun beste vriend(in) gepest wordt. Hoe los je zoiets op en wanneer wordt het alleen maar erger? En hoe maak je kennis met je nieuwe klasgenoten, hoe voeg je je op een goede manier bij een groepje? Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar voor deze kinderen is het dat nou juist niet.

Ik ken ze inmiddels door en door. Ze hebben allemaal zo hun eigen gebruiksaanwijzing. “Juf, waarom zie jij altijd alles?”, als ik hem verzoek zijn kluit kauwgom uit te spugen. “Juf, kinderen hebben ook rechten hoor”, als ik haar tot werken maan. Helemaal gelijk in meid, het is een belangrijk recht dat je elke dag weer met frisse moed naar school mag gaan om onderwijs te ‘genieten’. Ze zijn ook uiterst bedreven in het zoeken naar de grenzen. “Oké, dus ………… mag wél?”, na een belerend gesprekje over het feit dat schelden met ziektes of oneerbare voorstellen richting moeders echt onacceptabel is. “Ik hoop maar dat ik daar niet weer gepest word, net als op mijn vorige school”, vertrouwt hij me stilletjes toe. Ik hoop het toch ook zo voor je, lieve kwetsbare jongen. Ik heb je open zien gaan, als een bloem die tot bloei komt.

Het was niet alleen maar pais en vree. Er was ook regelmatig onderlinge strijd. Zo hebben ze elkaar meer dan eens in niet mis te verstane scheldkanonnades de ‘waarheid’ gezegd. Maar nu zijn ze één. Schouder aan schouder zorgen ze voor een wervelend afscheid. Met elkaar gaan ze ieder voor zich een nieuw avontuur tegemoet. Daar gaan ze dan. Ik heb er wel vertrouwen in dat ze hun weg zullen vinden. Meestal komt het goed. Soms niet.

No woman no cry?

Vrouwen hebben het imago dat ze uitblinken in zeuren, maar mannen kunnen er tegenwoordig ook wat van. De man als lijdend voorwerp. Als je het allemaal mag geloven, heeft de hedendaagse man het bepaald niet makkelijk. Hij komt er maar bekaaid af. Hoefde zijn vader alleen maar kostwinner te zijn, zelf moet hij zowel een rots in de branding zijn als meehelpen in de huishouding en daarnaast ook nog eens keihard werken om geld binnen te brengen. Eigenlijk heeft hij dus precies dezelfde taken als zijn moderne zelfstandige vrouw. Het moet niet veel gekker worden. ‘Negatieve date-ervaringendeskundige’ Renzo Verwer geeft een zeer verhelderende kijk op de zaken; “Vroeger waren de omgangsvormen helder, maar het is fout gegaan sinds we elkaar als mens zijn gaan zien”.

Het underdoggevoel van sommige mannen gaat zelfs zo ver dat ze er paranoïde van worden. Ze vrezen dat er een keiharde anti-mannencampagne gaande is, die aangevoerd wordt door de vrouwen. Een citaatje van een vrouwvrezende man; “ Er is op dit moment een gevaarlijke trend gaande op de Nederlandse televisie die vraagt om keihard verzet. Een anti-mannen trend. Is het u dan nog niet opgevallen? In tal van programma's en commercials wordt de anti-mannen boodschap in onze hersens gedrukt net zolang tot we alleen nog maar aan onhandige, houterige en saaie mannen en hyperintelligente vitale vrouwen kunnen denken. En dit is pas het begin. Dit komt allemaal uit de koker van vrouwen. Zichzelf ophemelen ten koste van de man. Ik roep de mannen op dit niet langer te nemen."

Maar, zoals dat meestal gaat in barre tijden, springen er een paar ferme mannen (helden) op de bres om hun seksegenoten bijstand te verlenen. Zij bestrijden met man en macht de verwijving en het afglijden van de positie van mannen met als doel om mannen zich weer echt man te laten voelen. Ze willen het mannelijke egobloed weer door hun aderen voelen stromen. ‘Niets van dat vrouwelijke gedoe in de badkamer, emoties tonen en het huishouden doen’. Het Man Liberation Front, onder de bevlogen leiding van Steye van Dam en Victor Brands als ambassadeurs van het Nederlandse manvolk, roept mannen op de tsunami van oestrogeen te lijf te gaan: ’Borst vooruit! Niet huilen! Niet zeuren! Wees geen mietje! Wees een Man!’ Ze brengen fijntjes de voor hen belangrijkste mannenrechten weer onder de aandacht van de vrouwen, namelijk; in alle vrijheid scheten en boeren mogen laten, onbeperkt en te allen tijde bier, seks en frikadellen kunnen nuttigen en gewoon zonder gezeur lompe en flauwe grappen mogen maken. Ook in de grotten van de populaire remancipatiecursussen leren mannen hun oergevoel weer te ontdekken. Het gevoel dat, volgens hen, door vrouwen schaamteloos van hen is afgenomen.

Vrouwen brengen dus, althans volgens deze mannen, het slechtste in mannen boven. Ze wakkeren namelijk de vrouwelijke kantjes van mannen aan. Wat zou een mannenleven toch mooi kunnen zijn….zonder al die veeleisende vrouwen. Geen gezeur, verplichte vervelende klussen en emotionele toestanden meer. Maar dus ook geen frivole rokjesdag, prille verliefdheid, verleiding en seks meer. En al die andere dingen die zo leuk zijn aan en met vrouwen. Hoelang zou het duren voordat de mannen de vrouwen gaan missen? De Dijk zong het al; ‘een man weet pas wat ie mist, als ze er niet is’. Want de meeste vrouwen zijn eigenlijk best leuk. Heel leuk zelfs. Net als de meeste mannen trouwens. Uitgezonderd hen (m/v) die onverbeterlijk in het wij/zij stramien vastgeroest zitten. Volgens mij, in tegenstelling tot wat Renzo Verwer beweert, is er helemaal geen (r)emancipatiekloof tussen mannen en vrouwen, zolang we elkaar als veelzijdig mens kunnen zien en behandelen. Een zorgzame en vriendelijke man is niet per definitie een homo. Een ambitieuze vrouw is geen synoniem voor bitch. Het zijn gewoon mensen die hun kwaliteiten weten en durven te benutten. Wat zou het een hoop gezeur schelen als we de hokjesgeest en stigma's eindelijk eens definitief achter ons kunnen laten.

Joke

Joke neemt afscheid als collega. Gelukkig niet als vriendin;-)Ik schreef deze column voor haar;

Ik vind ze doorgaans verschrikkelijk irritant, die mensen die alles lijken te kunnen. En het ergerlijkste is nog wel dat alles wat hun handen aanraken inderdaad een succes wordt. Ze hebben het helemaal niet nodig om breedsprakig te bluffen of te brallen, terloops koketteren met de succesvolle feiten voldoet. Ze lijken te grenzen aan volmaaktheid. Als je ze al probeert te betrappen op een smetje, er moet tenslotte toch íéts zijn, kom je van een koude kermis thuis.

Begrijp me niet verkeerd, ik gun ieder zijn succes. Maar zij blinken wel in onnodig veel dingen uit. Ze zijn actieve en betrokken ouders, ze zijn sociaal bewogen en geliefd, veelzijdig en succesvol binnen de werksfeer en ook nog eens (hoe kan het ook anders) sportief, creatief, humoristisch, inventief en origineel. Naast hen voel je je al snel klein. Kan jij een aardig moppie zingen, zij treden regelmatig op. Doe jij af en toe puffend en hijgend wat figuurcorrigerende grondoefeningen; zij skiën, fietsen, wandelen en zeilen. Bij regelmaat en zonder een centje pijn. Ze kunnen uiteraard ook lekker koken, leggen tussen de bedrijven door even een tuin aan, hakken en passant de mooiste beelden uit een vormloos stuk speksteen (“ Ach joh, ik doe maar wat, ’t is gewoon heerlijk ontspannend”…) en zien er altijd uit om door een ringetje te halen. Net als hun huis trouwens. Grenzend aan perfectie. Nooit eens te betrappen op een badhairday, een modieuze misser, uitgelopen make-up of een rommelig chaotisch huishouden. O ja, ze werken ook nog. En, hoe verrassend, ook daar weten ze een succes van te maken. Op zulke types doel ik dus. Ik durf zelfs te stellen dat deze alleskunners een regelrechte bedreiging zijn voor het welzijn van hun soortgenoten.

Tenzij…tenzij ze Joke heet. Joke is namelijk zo’n veelzijdig mens. Ze ziet ergens een uitdaging in, ze doet het en het lukt haar. En toch wekt dit schaap met vijf poten nooit enige vorm van ergernis, weerstand of afgunst bij me op. Integendeel zelfs. Niet in de laatste plaats om haar bescheidenheid. Het is geen valse bescheidenheid, ze weet echt wel wat ze kan en wat ze wil. Complimenten weet ze dan ook zeker te waarderen en op waarde te schatten, maar met haar relativerende Zeeuwse achtergrond zal ze zelf haar successen nooit tot onderwerp van gesprek maken. Daar kom je terloops achter.

Maar de Joke die ik door de jaren heen steeds beter heb leren kennen, is bovenal een warm en integer mens. Een puur mensenmens. Ze is me heel dierbaar geworden, we hebben veel met elkaar gewerkt, meegemaakt, gedaan, gesproken, gehuild en gelachen. Zo raakte ik vertrouwd met datgene wat Joke als geen ander kan; ze laat mensen groeien. Ze ziet de kwaliteiten van anderen en benoemt ze. Ze gaat altijd uit van wat er wél is. Ze spreekt je aan op je, soms nog verborgen, talenten en mooie eigenschappen. Zo brengt ze het beste in je boven. Naast Joke voel je je nooit klein, ze maakt je juist groter. Ze ziet datgene in een mens/een kind, waar een ander aan voorbij loopt. Dat is wat Joke groot maakt, in al haar bescheidenheid.
Terwijl anderen op haar leeftijd (sorry Joke;-)) druk bezig zijn zich te oriënteren op BAPO-regelingen en vervroegde uittredingsmogelijkheden, stort Joke zich nu vol overgave op een nieuwe carrière. En ook dat zal ze tot een succes weten te maken. Want daar ligt Joke’s grootste talent; Groot zijn als anderen zich klein voelen en klein worden om anderen te laten groeien.

Dank je lieve Joke. Omdat je bent wie je bent.