Cupmaat 153 XXX

Siamese tweelingen komen we niet meer tegen op de plaatselijke kermis. Kleine mensen noemen we allang geen lilliputters meer maar gewoon ‘kleine mensen’. Vernederende uitspattingen als dwergwerpen zijn uit den boze. Medeburgers met een ongewoon uiterlijk worden inmiddels over het algemeen geaccepteerd als mensen met een bijzondere eigenschap, niet als bezienswaardigheid. Het plaatsen van mensen in een rariteitenkabinet is not done in ons land. Dat vinden we met z’n allen ethisch niet meer verantwoord. Tot deze week dan. Chelsea Charmes bracht ons land een bezoek.

Chelsea had al op jonge leeftijd door dat haar grote borsten veel aandacht kregen. Ze besloot deze meerwaarde gelde te maken. Ze had goed inzicht in de marktwaarde van haar handel; grote borsten = aandacht, grotere borsten = meer aandacht, de grootste borsten = alle aandacht. Ambitieuze Chelsea besloot voor de laatste optie te gaan. En met succes. Na drie borstvergrotingen mag ze zich de vrouw met de grootste borsten ter wereld noemen. En groot zijn ze. Haar boezem is goed voor 25 kilo schoon aan de haak en het einde van de groei is nog niet in zicht. Ze heeft namelijk speciale string implantaten die ervoor zorgen dat haar borsten blijven doorgroeien. Haar ooit ‘bescheiden’ cupmaat D is inmiddels verworden tot de unieke maat XXX. ‘Ze vallen helemaal buiten het alfabet’, vertelt de eigenaresse trots. In Amerika is ze uitgegroeid tot een fenomeen. Ze sierde de covers van talloze magazines en wordt voor menige talkshow gevraagd. Afgelopen week was ze dus in Nederland, als spectaculaire attractie op de KamaSutra beurs. De beursbaas van dit erotische lifestyle evenement was erg in zijn nopjes met haar komst: ‘Deze vrouw is een absolute sensatie, mis haar niet!’.

Maar ondanks zijn enthousiaste aanprijzing heb ik heb haar toch laten schieten. Live tenminste. Mijn nooit aflatende nieuwsgierigheid maakte wel dat ik me liet verleiden tot het bekijken van haar bezoek aan Koffietijd. Ze overtrof(fen) al mijn verwachtingen. Ook grote boezems heb je in verschillende gradaties; groot, heel groot, megagroot, ongelofelijk groot; maar dit was echt exceptioneel extravagant reusachtig groot groot. En dan nog groter. Net als ik waren haar gespreksgenoten duidelijk overdonderd en wisten ze niet zo goed wat ze met haar aanmoesten. Er viel zelfs een gevoel van afschuw te bespeuren. De aanwezige mannen, Rintje en Falco, durfden het niet aan hun blik te richten op haar blikvangers, als brave jongetjes keken ze stug voor zich uit. De voor de hand liggende grappen bewaarden ze voor later. Als ze weer onder de kerels waren. Chelsea leek zich niet bewust van hun verlegenheid. Ze schudde haar vlezige meisjes nog eens flink op en bestelde een kopje thee. Ze voelde zich mooi, trots en uniek; The Queen of Boobieland.

Vannacht heb ik ervan gedroomd; mijn lijf met haar borsten. En ze bleven maar groeien en groeien, tot ik uiteindelijk alleen nog maar uit een boezem op pootjes bestond. Overal waar ik kwam werd ik aangestaard, betast, uitgelachen, nageroepen en uitgejouwd. Hele volksstammen verplaatsten zich om mij te kunnen aanschouwen. Ik was een gedrocht geworden, een Quasimodo met twee bulten. Badend in het zweet werd ik wakker. Ik was pas weer gerustgesteld toen ik voor de spiegel mijn vertrouwde B’tjes onder ogen zag.

Wat voor mij een nachtmerrie werd, is voor Chelsea een droom. Maar nu ze haar droom heeft verwezenlijkt, weet ze niet meer van ophouden. Ze groeien en groeien maar. Er moet ergens een grens zijn, maar waar? Wordt het haar dood doordat de boel uiteindelijk explodeert? Zakt Chelsea door haar rug onder invloed van de zwaartekracht die aan haar grote jongens trekt? Vallen ze er gewoon af? Dat er ook aan deze vorm van expansiedrift een einde komt, is in ieder geval zeker. Maar tot het zover is zijn ze nog voor iedereen vrijelijk te bezichtigen, in haar eigen rariteitenkabinet.

Uitgaan na je veertigste

Kwieke veertigers die nog graag regelmatig uitgaan, hebben verschillende mogelijkheden. Natuurlijk is er een flink aanbod in leeftijdsadequate clubjes en cafeetjes, maar ik bedoel echt die gelegenheden waar je komt om lekker te dansen. Als veertiger ontkom je niet aan het verschijnsel leeftijdscategorie, wat dat betreft zijn voor veertigers alle opties open tussen 16+ en 40+.

Mijn ervaring in een 16+gelegenheid was niet bepaald voor herhaling vatbaar;
Na een gezellig etentje besloten Vriend en ik de avond nog wat te verlengen door de nieuwe Club te bezoeken. Overal in de stad hingen veelbelovende affiches, waarin iedereen boven de 16 jaar werd uitgenodigd om bij hen een spetterende avond te beleven. Mét welkomstdrankje. Daar hadden we nu net zin in. Bij de ingang liet de brede portier ons aarzelend binnen. Ondanks het feit dat we er niet bepaald bedreigend uitzagen, had hij duidelijk zijn bedenkingen. Maar gelukkig gaf hij ons het voordeel van de twijfel. Eenmaal binnen verschansten we ons eerst maar eens aan de bar. Dat is een veilige plek om alles op je gemak in ogenschouw te nemen. Het werd me al snel pijnlijk duidelijk dat dit een ontmoetingsplek voor de echte jonkies onder ons bleek te zijn. Met onze binnenkomst hadden we de gemiddelde leeftijd minstens verdubbeld. We vielen op. Er gingen argwanende blikken richting ons en dan richting de wiebelende jongeren; ‘Wiens ouders zijn dit, die het gore lef hebben hun pupil hier bínnen op te komen halen?’

Moest ik mijn vertier voortaan gaan zoeken op 40+feestjes? Qua leeftijd was ik er tenslotte van harte welkom. Natuurlijk zou het een hele belevenis zijn om weer eens ergens de Benjamin te zijn, maar voor de rest vreesde ik toch het ergste. Wat ik uit de wervende introotjes op de 40upsites kon afleiden, was het niet ondenkbaar dat ik hier in een veredelde bejaardensoos zou belanden. Mannen van 60 jaar en ouder die hier een jong scharreltje van rond de vijftig hoopten te ontmoeten; een EHBOpost voor blaren, likdoorns, dikke voeten en etalagebenen; een workshop slowdance voor rollatorbehoeftigen; muziek op hele noten of, godbetert, Frank Sinatra. Ik raakte nog niet echt in vervoering. 'Waar zijn al mijn leeftijdsgenoten toch gebleven?' vroeg ik mij af. Ik kon en wilde niet geloven dat ze massaal aan de sherry zaten in een of ander stoffig café.

Maar op een avond vond ik hen eindelijk, zij het op een onverwachte plek, namelijk op een 25+feest. Anna had me hier mee naar toe weten te krijgen, nadat ze me verzekerd had dat ik deze keer écht niet aangezien zou worden voor 'de ouders van'. Dat trauma was ik nog maar net te boven. Gelijk bij binnenkomst werd ik al verblijd met heerlijke jaren‘70/’80 muziek. De muziekkeuze voor de doelgroep verbaasde me wel enigszins, ik kon me niet voorstellen dat de huidige midtwintigers hier bijzondere herinneringen aan konden beleven. Maar goed, je weet niet wat een foetus allemaal meekrijgt aan muzikale input. Voor mij was het in ieder geval alsof ik in de tijd terug was gezet. Het feest der herkenning. Nadat Anna en ik heerlijk hadden staan dansen, laste ik even een adempauze in. Met een wijntje in de hand nam ik plaats op de richel langs de dansvloer, tussen een rij heupwiegende mannen.Het schouwspel amuseerde me. De mannen stonden quasinonchalant te lonken naar de dansende vrouwen. Het viel me op dat er weinig doelgroepmannen aanwezig waren, deze mannen waren toch minstens goed voor een gemiddelde leeftijd van 45+. Ze droegen bijna allemaal een spijkerbroek met een ruimvallend ruitjesoverhemd, waarschijnlijk om een en ander te verhullen. Er hing een penetrante walm van net iets teveel aftershave om hen heen. Ook de meeste dames hadden zich flink uitgedost. Veel make-up, te stevige lijven gewurmd in te strakke korte jurkjes en een hoog gehalte uitbundige borstpartijen gesnoerd in look-a-like Marlies Dekkers. Dat krijg je als de 'meisjes van weleer' geen strenge vaderinspectie over de uitstraling van hun uitgaanstenue meer hoeven te ondergaan. Voor mij stonden twee rijtjes keurige dames opgesteld. Ze hadden hun handtasjes in het midden gelegd en deden ingetogen maar enthousiast hun ingestudeerde pasjes van toen, precies gelijk op de maat. Opeens kwamen er vier ranke jonge meisjes in niet-verhullende gouden bikini’s vanachter het gordijn vandaan en ze beklommen energiek het podium. Vervolgens slingerden ze hun jeugdige lijf om een paal en bewogen zich soepel en sensueel op de muziek. De mannen verlegden hun aandacht per direct van de dansvloer naar deze onweerstaanbare dansmariekes. De actieradius van de heupen werd verdubbeld, ze kwamen nu pas echt los. Ik kon ze geen ongelijk geven. Als ik zou mogen kiezen tussen een paar mooie jonge kerels en de whatever-plussers hier, wist ik het ook wel. Er viel natuurlijk een hoop te camoufleren en te ontkennen, maar de jaren doen echt hun werk. Zelfs in blacklight. Maar mij kon het allemaal niet schelen, ik was hier om plezier te maken. En dat had ik.

Het gaat bij dit soort gelegenheden blijkbaar niet om je daadwerkelijke leeftijd, maar om je wouldbe-leeftijd. Wat dat betreft kan ik nog jaren vooruit bij de 25plussers.

Cobrameisje

Als liefhebber van moderne kunst bezoek ik bij regelmaat een museum. Het Cobramuseum in Amstelveen is mijn favoriet. Als je daar de eerste zaal binnenloopt, word je gelijk aangenaam verrast door de grote kleurige schilderijen van Karel Appel, Corneille en hun Cobravrienden. En of je nu mooi vindt of niet, indrukwekkend is het zeker. Met deze werken maakten zij destijds hun statement; ze luidden een heel nieuw kunsttijdperk in. Wat de Beatles ooit betekend hebben voor de revolutie in de popmuziek, zo zette deze mannengroep een onuitwisbare stempel op de kunst. Elke keer als ik daar loop, word ik overmand door bewondering voor hun lef, originaliteit en gedrevenheid .

Nadat het concept Cobra eerder dit jaar door mijn kinderen met wat minder enthousiasme werd ontvangen ( ‘Mam, hoe oud was deze meneer eigenlijk toen hij dit schilderde?’), bezoek ik het museum vandaag met goede Vriend. Ik hoop ook hem enthousiast te krijgen voor het aantal vierkante meters kleurige wandbedekking, maar dat valt nog niet mee. Mijn lovende verhaal over de waarde van dit pionierswerk binnen de geldende tijdsgeest, wordt door Vriend uiterst sceptisch ontvangen. ‘Werk dat zoveel uitleg nodig heeft om het te kunnen begrijpen, mist zijn doel.’ is en blijft zijn ongezouten mening. De benedenverdieping hebben we dan ook vrij snel gezien.

We nemen de trap naar boven, nieuwsgierig naar wat we daar aan zullen treffen. We hebben net gelezen dat er spraakmakend werk te zien is van kunstenaar Mike Bouchet, die de maakbaarheid en de betrekkelijkheid van ‘the American dream’ aan de kaak stelt. Dat kan nooit kwaad. Eenmaal boven overtreft de eerste aanblik al onze verwachtingen. Behoedzaam lopen we richting tentoongestelde stapels schroot. Kromgetrokken hout, gescheurde wanden, gespleten platen triplex en bladderende raamsponningen met hier en daar wat mosbegroeiing; dit alles keurig als kubussen gestapeld op grote kleden. We kijken wantrouwend rond. Wat is dit? Is dit een grap van een kunstenaar met foute humor? Heeft hij zich ergens achter het gordijn verschanst en zit hij zich nu rot te lachen om het feit dat wij zijn ‘werk’ serieus bekijken? Is dit een opname voor Bananasplit?

Gelukkig wordt onze verwarring professioneel opgevangen door een suppoost. In ons geval een mooie, slanke, jonge brunette. Zelfs het strenge museumpakje flatteert haar. Of we wat over het kunstwerk willen weten, vraagt ze ons vriendelijk. Enige toelichting lijkt ons inderdaad geen overbodige luxe. En zo begint ze bevlogen het verhaal te vertellen van de kunstenaar en zijn missie. Het is nog geen sinecure om voor Vriend een schroothoop weten te verheffen tot kunst, maar haar lukt het. Hij blijft uiterst geboeid naar haar kijken en luisteren. Bij dit kunstwerk kan de toelichting hem blijkbaar niet lang genoeg duren. Dan vertelt een stem door de intercom ons vriendelijk doch dringend dat het museum gaat sluiten. Ik werp bij het verlaten nog een laatste blik op mijn favoriete Appel, Vriend zoekt nog even oogcontact met ‘zijn’ Cobrameisje. Dat is nu zo leuk aan een museum. Voor elk wat wils.

( Voor de liefhebbers; http: //www.cobra-museum.nl/nl/bouchet.html )

Welkom in huispakkenland

Heb jij al een huispak? Ik niet. En ik ben ook niet van plan om er een aan te schaffen. Sterker nog, ik ben tégen het dragen van huispakken in en om het huis en, godbetert, in openbare gelegenheden. Het doet mij teveel denken aan een uit de hand gelopen verkleedpartijtje van teddybeerfetisjisten. Voor de gelukkigen onder ons die het fenomeen nog niet kennen; het huispak bestaat uit een comfortabel zittende broek van zachte velours en dito jasje met capuchon. Het houdt het midden tussen een pyjama en een ruimvallend sportpak. Ze zijn al verkrijgbaar voor 9,95 euro bij de Blokker. In allerlei vrolijke, gezellige kleurtjes. Eigenlijk dus een soort uitvergroot boxpakje, maar dan zonder voetjes.

Toch is blijkbaar het imago van de huispakken aan het veranderen. Voorheen wilden de meeste vrouwen er nog niet dood in gevonden worden. Met het dragen van zo’n pak zei een vrouw eigenlijk; ‘Kan mij het schelen, mijn tijd is geweest’. Nu mag het wel. Ook als je nog jong, fris en fruitig bent. Met Katja Schuurman als lichtend voorbeeld. Inmiddels is zelfs al 50% van de Nederlandse vrouwen overgegaan tot de aanschaf van dit kansloze gedrocht. Het neemt epidemische vormen aan. Al dragen ze het nu meestal nog alleen ‘rund um hause’, ik vrees toch het ergste. De volgende stap is natuurlijk in je relaxpak een boodschapje doen en voor je het weet wordt dit het bepalende straatbeeld.

Wat bezielt vrouwen toch om zich vrijwillig in zo’n lelijk en vormloos pak te hullen? Het zal best lekker zitten, maar dat zit een slaapzak ook. Er is blijkbaar een explosieve behoefte ontstaan om zich direct bij thuiskomst te kunnen verlossen van het werktenue en zich te laven aan de zachtheid, warmte en overmatige ruimte in een huiscocon. En het is zo lekker makkelijk; je kunt er ’s avonds zo je bed mee in en de volgende dag weer evenzo mee opstaan. En de dag daarna, en de dag daarna… Ik ben geen man, maar ik kan me genoeg inleven om te begrijpen dat het verre van opwindend moet zijn om avond aan avond bij thuiskomst je lief als een look-a-like teletubbie aan te treffen.

Ze worden steeds creatiever in het vinden van steekhoudend excuses voor deze esthetische vervuiling. Want ja, de huidige crisis werkt het toch gewoon in de hand dat ze letterlijk bij de pakken neer gaan zitten? Waar haal je na een lange werkdag in godsnaam de puf nog vandaan om die hele heisa rond wat uiterlijk vertoon aan te gaan? Kost nog klauwen met geld ook. Trouwens, autorijden is inmiddels ook een dure hobby geworden en het openbaar vervoer een haperend alternatief. En waar moet je dan eigenlijk heen? Er is nog maar een handjevol vrije geesten die in deze tijd een culturele carrière aandurft. Wil je daar toch heen, dan moet je eerst een heleboel moeite doen om zo’n peperduur kaartje te bemachtigen en vervolgens moet je je ook nog eens helemaal opkalefateren. Hobby’s? Mwah. De meeste sport- en hobbyclubs zijn noodlijdend en de contributies geen sinecure. Vergis je daar niet in. Thuis blijven bespaart een hoop gedoe. En geld.

Tja, wat kun je dan anders nog bedenken dan de avonden huispak aan huispak op de bank voor de buis te verslijten? Met chips en surrogaatcola. Dat je daar dik van wordt, daar zie je in zo'n Tokkie-outfit toch niets van. En zo begint het verval. Huispakken zijn echt het begin van het einde. Je kunt ‘m zelfs nog aanhouden in je kist.