De camping in Bretagne heeft er dit jaar een ster (*) bij gekregen. Deze eer verwierven ze met name door de inzet van een bruisend animatie- en activiteitenteam, opdat ook jongeren zich er vanaf nu optimaal kunnen vermaken.
En zo is er dan ook de wekelijkse Karaoke-avond. Animatiester B. kondigt dit onmisbare fenomeen de hele dag enthousiast aan vanuit zijn golfwagentje.
En natuurlijk zijn ook wij van de partij. ‘Wij’ zijn een groepje ‘kritische-doch-altijd-in-voor-een-uitje' Nederlanders. Uiteraard niet om zelf een actieve bijdrage te leveren, maar om zowel zang als drank te consumeren en om één en ander van commentaar te voorzien.
De avond start met jonge talenten die allerlei liederen met een hoog K3-gehalte ten gehore brengen. We smelten.
Maar dan is daar de eerste volwassene, ze wordt groots aangekondigd : ‘Elle s’appelle…..Isabelle!!’ En Isabelle blijkt inderdaad een aardig moppie te kunnen zingen, zij het emotieloos en stijfjes (volgens de opbouwende kritiek van de Wij-groep dan). Haar man, zijn camera en Wij bezien haar van alle kanten.
Vervolgens is Monsieur Isabelle helemaal op dreef. Steeds opnieuw vult hij briefjes in voor zijn vrouw, en Isabelle zingt en zingt. Het hele repertoire van de Franse Marco Borsato gaat aan ons voorbij, geheel Isabelle-murw horen wij alleen nog ‘ENCORE….Isabelle!!’. Monsieur I. geeft als een echte showmaster aan wanneer er geklapt c.q. gefloten dient te worden.
De volgende morgen staat Monsieur I., nog naglimmend van trots, bij het broodwinkeltje. Hij groet, schudt handen, incasseert complimenten en showt de foto’s aan belangstellenden.
Ik vraag me af waar Isabelle is. Waarschijnlijk slaapt ze haar roes uit, haar taak zit er weer op.
Ik vind haar groots. Ze geeft haar man dat wat hij nodig heeft, zijn jaarlijkse ‘moments of fame’. Deze vakantieweek kan zijn humeur niet meer stuk. En volgende week…. is het gewoon weer showtime.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten