De keerzijde

Ik kan ervan dromen de schrijfster te zijn van een boek. En dan gaat mijn persoonlijke voorkeur uit naar een bestseller. Mijn naam, prijkend op een glanzende kaft. Nu staat er nog geen letter van dat boek op papier, maar ik kan me een levendige voorstelling maken van het euforische moment dat ik mijn pennenvrucht in de etalage zie liggen, en iemand naast mij die zegt : ‘Goed boek, joh. Echt een must!’. En dan alle recensies uitknippen, voor in mijn plakboek.
Maar al snel maakt mijn droom plaats voor een kil moment. En niet omdat ik echt wel weet dat de realiteit is dat debutantenwerk in no time voor een appel en een ei bij De Slegte ligt. Nee, het kille moment wordt veroorzaakt door de achterzijde van het boek…
Ik kan mij nog herinneren dat je voorheen op de achterkant van een boek kon lezen waar het boek in grote lijnen over ging, af en toe vergezeld met een bescheiden pasfotootje van de schrijver. Maar tegenwoordig staat een beetje schrijver paginagroot op de achterzijde, alsof ze je willen verleiden tot ‘Wil jij mij lezen?’
Ik ben helaas niet erg fotogeniek, met name wanneer het shot niet onder de categorie ‘Petra in de verte’ valt. Niet dat mensen gelijk zullen denken dat het horror of science fiction betreft, maar ik ben ook zeker geen Susan Smit.
Enorme dilemma’s houden mij uit mijn slaap : een foto-stand-in nemen, me uitgebreid laten restaureren, fotoshoppen, een jeugdfoto plaatsen… Want, dat is een feit, je ligt daar dan toch maar op het nachtkastje van jan en alleman te liggen.
Zo slaap ik zelf ook liever in met Paolo Giordano aan mijn zijde, dan naast Boudewijn Buch.
Maar ik blijf ambitieus; zodra ik een geschikte foto heb, ga ik beginnen aan mijn boek.